تا در عهد شمس المعالی قابوس بن وشمگیر و هم در عهد سلطان یمین الدوله محمود بماند» و چون تاریخ اتمام شاهنامه در سنۀ ۴۰۰ است در هر حال وفات شهریار بعد از آن واقع شده است،
ص ۵۰ س ۷-۸ «فردوسی نیز سواد بشست و آن هجو مندرس گشت و از آن جمله این شش بیت بماند» این فقره بسیار ادعای غریبی است چه بنابرین این هجاء معروف که در اول شاهنامه ثبت است جز شش بیت آن از آن فردوسی نیست، در صورتی که نسبت این هجاء بفردوسی میتوان گفت از قبیل متواترات است وآنگهی طرز و اسلوب این اشعار بهمان سبک و شیوۀ سایر اشعار فردوسی است در جزالت و متانت الفاظ و قوت و استحکام معانی،
ص ۵۰ س ۲۱ خواجۀ بزرگ، لقب شیخ اجل شمس الکفاة احمد بن الحسن المیمندی وزیر سلطان محمود است ۱،
ص ۵۱ س ۱۸-۱۹ خواجه ابو بکر اسحق کرامی، مراد امام فقیه ابو بکر محمد بن اسحق بن محمشاد است که رئیس طایفۀ کرامیه بود بنیشابور در عهد سلطان محمود غزنوی و ترجمۀ حال وی در تاریخ یمینی ۲مسطور است، و کرامیه فرقۀ معروفند از مسلمین قائل بتجسم و تشبیه باری تعالی عما یقول الظالمین علوا کبیرا، در عبارت متن باید راء ابو بکر را مکسور خواند باضافۀ باسحق بنا بر رسم زبان فارسی که اسم پسر را بنام پدر اضافه می‌نمایند بدون اقحام لفظ ابن، زیرا که اسحق نام پدر ابو بکر است نه نام خود او، و کلمۀ محمشاد که در اعلام طایفۀ کرامیه بسیار دیده میشود گویا مخفف محمد شاد است و مؤید این احتمال آنست که نام «احمد شاد» نیز شنیده شده است از جمله شمس الدین احمد شاذ الغزنوی که از اجلۀ علما
کلیات چهار مقاله جلد ۱
