ص ۴۳ س ۲۰ ابو بکر ازرقی، هو ابو بکر زین الدین بن اسماعیل الوراق الازرقی الهروی پدرش اسماعیل وراق معاصر فردوسی بود و فردوسی در وقت فرار از سلطان محمود غزنوی چون بهرات رسید بخانۀ او نزول کرد و مدت ششماه در منزل او متواری بود ۱، از بعضی ابیات او معلوم میشود که نام او جعفر (؟) بوده است، در خطاب بطغانشاه بن الب ارسلان سلجوقی گوید
خسروا جانم نژند و تنگدل دارد همی زیستن در بینوائی بودن اندر یکدری سرد و سوزان اندر آمد باد آذرمه ز دشت تیره گون شد باغ آزاری ز باد آذری گر بزر جعفری دستم نگیری خسروا بینوائیها و سرماها خورم من جعفری قصاید وی غالبا در مدح دو نفر از شاهزادگان سلجوقیه است یکی شمس الدوله طغانشاه بن الب ارسلان بن جغری بیک بن میکائیل بن سلجوق که ترجمۀ حالش در حاشیۀ سابق مذکور شد، دیگر امیرانشاه بن قاورد بن جغری بیک بن میکائیل بن سلجوق و قاورد اولین ملوک سلجوقیۀ کرمان است و امیرانشاه بسلطنت نرسید لهذا تاریخ وفاتش را مورخین اهتمامی ننموده ضبط نکرده‌اند ولی در تاریخ سلجوقیۀ کرمان تألیف محمد ابراهیم ۲گوید چون سلطانشاه بن قاورد در سنۀ ۴۷۶ وفات نمود از اولاد قاورد جز تورانشاه بن قاورد کسی نمانده بود، پس معلوم میشود که امیرانشاه بن قاورد مذکور قبل از سنۀ ۴۷۶ وفات نموده پس عصر ازرقی فی الجمله معلوم گردید، تقی الدین کاشی وفات ازرقی را در سنۀ ۵۲۷ می‌نویسد و ظاهرا ازرقی اقلا چهل سال زودتر ازین تاریخ وفات نموده است زیرا که اگر تا این تاریخ در حیات بوده لابد مدتی طویل معاصر معزی بوده است و حال
کلیات چهار مقاله جلد ۱
