این برگ نمونهخوانی نشده است.
الا ز شست عزم تو تیر قدر قضا | بر هر نشانهای که زند باز جسته باد | |||||
گر نشو بیخ امن بود جز به باغ تو | از شاخهاش در تبر فتنه دسته باد | |||||
ور آبروی ملک رود جز به جوی تو | زاب فساد کل ورق کون شسته باد | |||||
در هیچ کار بیتو فلک را مباد خوض | پس گر بود نخست رضای تو جسته باد | |||||
کیوان موافقان ترا گر جگر خورد | نسرین چرخ را جگر جدی مسته باد | |||||
ور مشتری جوی ز هوای تو کم کند | یکباره مرغزار فلک خوشه رسته باد | |||||
مریخ اگر به خون حسود تو تشنه نیست | زنگار خورده خنجر و جوشن گسسته باد | |||||
ور در شود بر وزن بدخواهت آفتاب | گرد کسوف گرد جمالش نشسته باد | |||||
ور زهره جز به بزم تو خنیاگری کند | جاوید دف دریده و بربط شکسته باد | |||||
ور نامهای دهد نه به پروانهی تو تیر | شغلش فرو گشاده و دستش ببسته باد | |||||
ماه ار نخواهد آنکه وبد نعل مرکبت | از ناخن محاق ابد چهره خسته باد | |||||
واندر هرآنچه رای تو کرد اقتضای آن | تقدیر جز به عین رضا ننگرسته باد | |||||
تا رسم تهنیت بود اندر جهان بعید | هر بامداد بر تو چو عیدی خجسته باد | |||||
باداموار چشم حسود تو آژده | وز ناله بازمانده دهان همچو پسته باد |