(۵۲۶) دانش پژوهان
آقای میرزا محمد علی دانشی روزنامه دانش پژوهان را در سال ١٣۴٢ قمری مطابق ۱۳۰۲ شمسی در شهر شیراز تاسیس و منتشر نموده . از این روزنامه بیش از ده شماره منتشر نگردیده و دو چار توقیف گردیده و پس از آن آقای دانشی امتیاز روز نامه تخت جمشید را بدست آورده و آنرا انتشار داده است. از روزنامه تخت جمشید در حرف (ت) كتاب بتفصیل گفتگو نموده خوانندگان گرام بدانجا مراجعه فرما بند ( ص ۱۱۲ جلد دوم کتاب ) طرز انتشار روزنامه هفتگی بوده است.
(۵۲۷) دانشکده
مجله دانشکده در طهران تحت نظر ( هیئت مؤسسه دانشکده ) و بمدیری آقای ملك الشعرای بهار ) تاسیس و در سال ١٣٣۶ قمری منتشر شده، آغاز تاسیس مجله برج ثور ۱۲۹۷ شمسی مطابق ١٣٣۶ قمری و ۱۹۱۸ میلادی و اولین شماره آن در برج ثور سال مذکور انتشار یافته است آقای رشید یاسمی که خود عضو هیئت موسه و از نویسندگان مجله بوده در کتاب تاریخ ادبیات معاصر (ص ۱۱۹) درباره مجله دانشکده مینویسد : « مجله دانشکده را آقای بهار در سال ١٣٣٦ قمری برای نشر آثار انجمن ادبی دانشکده تاسیس کرد . این انجمن نخست جر که دانشوری نام داشت و در ١٣٣۵ قمری بسعی چند تن از دوستان ادب از جمله نگارنده دایر شده بود سال بعد دانشکده خوانده شد. مرام این انجمن ترویج معانی جدید در لباس شعر و نثر قدیم و شناساندن موازین فصاحت و حدود انقلاب ادبی و لزوم احترام آثار فصحای متقدم وضرورت اقتباس محاسن نثر اروپائی بود و در آن روزگار تحول خدمتی شایان بادبیات کرد.»
مجله دانشکده دومین مجله ادبیست که در عالم مطبوعات زبان فارسی ظاهر گردیده و و پس از مجله بهار در ایران انتشار یافته است . در شماره ۱۱ و ۱۲ مجله که یکجا منتشر شده شرحی در این باره نوشته بی مناسبت نیست عین آنرا نقل نمائيم : مجله دانشکده دومین مجله ادیست که با يك روح جوان و با رنگ و بوی ادبیات جلوه گر شده است. مجله ما در عالم فضیلت تقدم مرهون مجله ) بهار ( اثر فاضل دانشمند اعتصام الملك است از مجله بهار و مدیر آن در حرف ب کتاب بتفصیل گفتگو کرده ایم که گذشته از منفرد بودن مجله مزبور در محیط تقدم يك دريچه مخصوص را از بوستان ادبیات جدیده بروی عالم ایرانیت گشوده و مثل هر گل نورسی که قبل از فعل بهار بشكند فقط خبر روح بخشی از وصول فروردین داده و خود بزودی محو گردیده ولی اثری در گلگشت حقیقی ادبیات با تقدیر بشارتش .باقیماند . مجله بهار پیش آهنگ گلهای ادبی ما بوده و ما نیز در همان محیط سرد و در پایان همان زمستان بی اسبابی خبر دمیدن گل نسرین را در ادبیات آینده ایران داده و جهد مینمائیم که خود را از وزش نسیمهای آخرین برکنار داشته و امید خویش را تا آغاز فروردین عمل امتداد دهیم.»
-۲۷۰-
