باباطاهر (قصیده)/بتا تا زار چون تو دلبرستم
ظاهر
بتا تا زار چون تو دلبرستم | بتن عود و بسینه مجمرستم | |||||
اگر جز مهر تو اندر دلم بی | به هفتاد و دو ملت کافرستم | |||||
اگر روزی دو صد بارت بوینم | همی مشتاق بار دیگرستم | |||||
فراق لاله رویان سوته دیلم | وز ایشان در رگ جان نشترستم | |||||
منم آن شاخه بر نخل محبت | که حسرت سایه و محنت برستم | |||||
نه کار آخرت کردم نه دنیا | یکی بی سایه نخل بیبرستم | |||||
نه خور نه خواب بیتو گویی | به پیکر هر سر مو خنجرستم | |||||
جدا از تو به حور و خلد و طوبی | اگر خورسند گردم کافرستم | |||||
چو شمعم گر سراندازند صدبار | فروزندهتر و روشن ترستم | |||||
مرا از آتش دوزخ چه غم بی | که دوزخ جزوی از خاکسترستم | |||||
سمندر وش میان آتش هجر | پریشان مرغ بیبال و پرستم | |||||
درین دیرم چنان مظلوم و مغموم | چو طفل بی پدر بی مادرستم | |||||
نمیگیرد کسم هرگز به چیزی | درین عالم ز هر کس کمترستم | |||||
بیک ناله بسوجم هر دو عالم | که از سوز جگر خنیاگرستم | |||||
ببالینم همه الماس سوده | همه خار و خسک در بسترستم | |||||
مثال کافرم در مومنستان | چو ممن در میان کافرستم | |||||
همه سوجم همه سوجم همه سوج | بگرمی چون فروزان اخگرستم | |||||
رخ تو آفتاب و مو چو حربا | و یا پژمان گل نیلوفرستم | |||||
بملک عشق روح بینشانم | بشهر دل یکی صورت پرستم | |||||
رخش تا کرده در دل جلوه از مهر | بخوبی آفتاب خاورستم | |||||
بمیر ای دل که آسایش بیابی | که مو تا جان ندادم وانرستم | |||||
من از روز ازل طاهر بزادم | ازین رو نام بابا طاهرستم |