| | | | | | |
|
چون هنر مرغ فراوان شود |
|
مرغ ز بر دست سلیمان شود |
|
|
وای بر آن آدمی بی خبر |
|
کوکم از آن مرغ بود در هنر |
|
|
دجله چو آمیخته گردد به نیل |
|
هست جدا کردن آن مستحیل |
|
|
چشمهی چاه هر چه که بالا شود |
|
چشمه محال است که دریا شود |
|
|
خواست یکی خواسته لیکن نیافت |
|
آنکه نمیخواست برد خود شتافت |
|
|
رفت یکی در طلب لعل سنگ |
|
ریزهی سنگین نیامد به چنگ |
|
|
وان دگری را که غم آن نبود |
|
لعل چنان یافت که در کان نبود |
|
|
کوشش بیهوده ز غایت برون |
|
کوبش آبست، به هاون درون |
|
|
این همه بیداری ما خفتنست |
|
کامدن ما ز پی رفتن ست |
|
|
گر بودت، خوش خور و بدخو مباش |
|
ور نبود، رنجه مشو گو مباش |
|
|
تنگ مباش از پی عیش فراخ |
|
کان بری از باغ که خیزد ز شاخ |
|
|
هر چه رسد، بیش خور و کم مخور |
|
ور نرسد هم برسد، غم مخور |
|
|
هر چه بجوئی و نیابی، مرنج |
|
زانکه به خواهش نتوان یافت گنج |
|
|
ترک طمع گیر ز خود شرم دار |
|
تا نشوی چون خجلان شرمسار |
|
|
گرسنه زانی که درین تنگنای |
|
نان ز ملک می لبی نزد خدای |
|
|
غره به نزد یکی سلطان مشو |
|
بلبل باغی، مگس خوان مشو |
|
|
هست وی از خرمن هستی خسی |
|
تا تو چه باشی که کمی زو بسی |
|
|
چند کشی پیش ملک دست پیش |
|
تات زکاتی دهد از ملک خویش |
|
|
تشنه بمیر، آب زد و نان مخواه |
|
خون خور و از خوانچهشان نان مخواه |
|
|
چون ببریدی طمع از ناکسان |
|
صرف مکن گوهر خود با خسان |
|
|
گل به چراگاه ستوران مبر |
|
آئینه در مجلس کوران مبر |
|