امیر خسرو دهلوی (انتخاب از مثنویات)/محمد کایت نورست رویش
ظاهر
محمد کایت نورست رویش | سواد روشن و اللیل، مویش | |||||
گرامی نازنین حضرت پاک | کزو نازند هم انجم هم افلاک | |||||
چو نور پاکش اول مشعل افروخت | مه و خورشید شمع خویش از آن سوخت | |||||
هم از معشوق و عاشق نیست تمییز | محب صانع و محبوب او نیز | |||||
به قلب عرش گشته مسند آر ای | به عرش قلب رایت کرده بر پای | |||||
بشر دری دریای وجودش | جهان یک قطره از باران جودش | |||||
زهی امی، نظر بر لوح بازش | قلم سر گشته در سودای رازش | |||||
حریم الله ز محمودی مقامش | ید الله دستگاه احترامش | |||||
گهی همخوان مسکینان به قوتی | گهی مهمان بغار عنکبوتی | |||||
به عون امت مسکین و محتاج | شفاعت را به بالا کرده معراج |