قطعنامه ۳ شورای امنیت سازمان ملل متحد

by مصوب شورای امنیت

۳ (۱۹۴۶). قطعنامه ۴ آوریل ۱۹۴۶

شورای امنیت،

با توجه به اظهارات نماینده ایران مبنی بر این که شکایت این کشور به شورا به دلیل حضور نیروهای شوروی و حضور مستمر آن‌ها در منطقه علی‌رغم تاریخ قیدشده برای عقب‌نشینی در معاهده‌ی سه‌جانبه مورخ ۲۹ ژانویه ۱۹۴۲ می‌باشد،

با توجه به پاسخ‌های ۳ آوریل دولت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و دولت ایران پیرو درخواست دبیر کل برای دریافت اطلاعاتی پیرامون وضعیت پیشرفت مذاکرات بین دو دولت مذکور و اینکه آیا عقب‌نشینی نیروهای شوروی مشروط به توافق بر سر موضوعات دیگر شده است،

و به ویژه با توجه و با تکیه بر تضمین‌های دولت شوروی مبنی بر این که عقب‌نشینی نیروهای شوروی از ایران آغاز شده است؛ و این نکته که نیت دولت شوروی مبتنی بر خروج نیروها در اسرع وقت است؛ و این مسأله که دولت شوروی انتظار دارد نیروهایش طی پنج یا شش هفته از تمام خاک ایران خارج شوند؛ و اینکه طرح‌های مورد بحث در مذاکرات دولتین ایران و شوروی «ربطی به عقب‌نشینی نیروهای شوروی ندارند»،

با ابراز نگرانی از این که نباید از حضور نیروهای شوروی در ایران به منظور تأثیر گذاشتن بر روند مذاکرات بین دولت‌های ایران و شوروی استفاده شود،

با تشخیص این نکته که زمان مورد نیاز برای عقب‌نشینی همه‌ی نیروهای شوروی از تمام خاک ایران تفاوت قابل توجهی نسبت به زمانی که دولت شوروی برای عقب‌نشینی نیروهایش اعلام کرده ندارد،

مقرر می‌دارد که پیگیری‌های بعدی در مورد شکایت ایران به تاریخ ۶ مه موکول گردد، تاریخی که از دولت‌های ایران و شوروی خواسته شده تا در مورد صحت عقب‌نشینی همه‌ی نیروهای شوروی از تمام خاک ایران گزارش دهند تا در آن زمان شورا نسبت به هرگونه پیگیری بیشتر در مورد شکایت ایران نظر بدهد،

با قید این شرط که اگر در همین زمان دولت شوروی یا دولت ایران یا هر کدام از اعضای شورای امنیت گزارشی مبنی بر هر گونه تغییر در مذاکرات به دبیر کل بدهند که نشان از تعویق یا احتمال تعویق در عقب‌نشینی نیروهای شوروی از ایران داشته باشد، دبیر کل، بنابر تضمین‌های شوروی به شورا، آن را به اطلاع شورا می‌رساند تا در صدر دستور جلسه قرار گیرد.

این قطعنامه در سی‌امین جلسه شورای امنیت با ۹ رأی موافق به تصویب رسید. (استرالیا حاضر بود ولی رأی نداد؛ اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی غایب بود.)

منبع

• وبسایت سازمان ملل متحد

این اثر از یکی از اسناد رسمی سازمان ملل متحد برگزیده شده است. سیاست این سازمان مبتنی بر انتشار آثارش در حوزه مالکیت عمومی است تا «نظرات موجود در اسناد ملل متحد به صورت هر چه گسترده‌تر» اشاعه یابد. بر اساس دستورالعمل اداری ST/AI/189/Add.9/Rev.2 که فقط به زبان انگلیسی موجود است، اسناد ذیل در تمام جهان در مالکیت عمومی قرار می‌گیرند: صورت جلسات رسمی (شرح مذاکرات همایش‌ها، صورت‌جلسه‌های لفظ به لفظ و ملخص آن‌ها،...) اسناد رسمی سازمان ملل متحد که با نماد این سازمان منتشر می‌شوند مواد اطلاعاتی عمومی که در اصل به منظور آگاهی‌بخشی نسبت به اقدامات سازمان ملل متحد طراحی شده باشند (این اسناد شامل نسخی که به منظور فروش تهیه شده باشند نمی‌شود).