آذوقه و لوازم قشونی بعمل آورد. در این احوال فراریهائی از بابل آمده خبر دادند، که پادشاه آسور، چون خود را در امنیت نمی‌دید، عازم لیدیّه گردید و خزاین و نفایس خود را هم به‌آنجا برد. کوروش فهمید، که پادشاه آسور می‌خواهد دشمنی جدید برای او تدارک کند و، چون احتمال جنگ را قوی می‌دید، بتکمیل قوای خود پرداخت. توضیح آنکه اسبهائی از اسرا و دوستان خود گرفته بر عدّه سواره نظام پارسی افزود و عرابه‌های زیاد بهر وسیله، که می‌توانست، بدست آورد.
عرّابه‌های کوروش
کزنفون گوید (کتاب ۶، فصل ۱) طرز استعمال عرابه‌ها تا آن زمان موافق معمول اهالی (ترووا)۱ بود و این طرز اکنون هم در نزد اهالی (سیرن)۲ متداول است. مادیها، سریانیها، اعراب و سایر مردمان آسیا نیز تا آن زمان باین طرز عرابه‌ها را بکار می‌انداختند. کوروش دید، که قسمت زبدۀ قشون را روی عرابه‌ها می‌نشانند و آنها را برای زدوخوردهای بی‌اهمیت بکار برده، در مواقع عمده جدال، از وجودشان نتیجه نمی‌گیرند. از این نکته گذشته برای سیصد نفر سپاهی یک‌هزار و دویست اسب و سیصد نفر عرابه‌ران لازم است. عرابه‌رانها هم باید از میان اشخاصی انتخاب شوند، که مخصوصا مورد اعتمادند و، حال آنکه از وجود آنها به دشمن آسیبی نمی‌رسد. این بود، که کوروش استعمال چنین عرابه‌ها را موقوف کرد و عرابه‌هائی ساخت، که برای جنگ مناسب‌تر بود: چرخهای این عرابه‌ها قوی‌تر است و بنابراین احتمال شکستن آنها کمتر، محور دراز است، زیرا هر قدر وسعت چیزی بیشتر باشد، احتمال واژگون شدنش کمتر است. نشیمن (جای عرابه‌ران) از چوبی است ضخیم و بشکل برجی بلند می‌شود، ولی عرابه‌ران را بالاتر از آرنج نمی‌پوشد، تا او در اداره کردن اسبها آزاد باشد. عرابه‌ران به استثنای دو چشمش از سرتاپا مسلح است، در دو انتهای محور، دو داس آهنین بعرض دو آرش جا داده‌اند، دو داس دیگر در زیر قرار گرفته و نوک‌تیز آنها، که بطرف زمین است، باید در وقت جنگ به سپاهیان برخورده تن
________________________________________
(1) - [۱]
(2) - [۲]
