این برگ همسنجی شدهاست.
— ۲۲۹ —
وین طرفه که ره نمیبرم پیشت | وز پیش تو ره بدر نمیدانم | |||||
یکروز ببندگی قبولم کن | روز دگرم ببین که سلطانم | |||||
ای گلبن بوستان روحانی | مشغول بکردی از گلستانم | |||||
زآنروز که سرو قامتت دیدم | از یاد برفت سرو بستانم | |||||
آن درّ دورسته در حدیث آمد | وز دیده بیوفتاد مرجانم | |||||
گویند صبور باش ازو سعدی | بارش بکشم که صبر نتوانم[۱] |
۴۱۶– خ
بسکه در منظر تو حیرانم | صورتت را صفت نمیدانم | |||||
پارسایان ملامتم مکنید | که من از عشق توبه نتوانم | |||||
هر که بینی بجسم و جان زندهاست | من بامید وصل جانانم | |||||
بچه کار آید این بقیت جان[۲] | که بمعشوق برنیفشانم؟ | |||||
گر تو از من عنان بگردانی | من بشمشیر برنگردانم | |||||
گر بخوانی مقیم درگاهم | ور برانی مطیع فرمانم | |||||
من نه آنم که سُست بازآیم | ور ز سختی بلب رسد جانم | |||||
گر اجابت کنی و گر نکنی | چارهٔ[۳] من دعاست میخوانم | |||||
سهل باشد صعوبت[۴] ظلمات | گر بدست آید آب حیوانم | |||||
تا کی آخر جفا بری سعدی؟ | چکنم پای بند احسانم | |||||
کار مردان تحملست و سکون | من کیم؟ خاکپای مردانم |
۴۱۷– ب، خ
سخن عشق تو بی آنکه برآید بزبانم | رنگ رخساره خبر میدهد از حال[۵] نهانم |