و معنوی ملت ظاهر شد.
بنابراین، تغییر سلسله سلاطین فقط یک حادثه سیاسی نبود، بلکه نشانۀ پیدایش روح جدیدی در شاهنشاهی ایران بشمار آمد. دو چیز موجب امتیاز دولت ساسانی از دولت متقدم است: یکی تمرکز قوا و استوار، دیگر ایجاد دین رسمی. اگر عمل نخستین را بازگشت به سنتهای زمان داریوش کبیر بشماریم، عمل دوم را حقا باید از مبتکرات ساسانیان بدانیم. اما این ابتکار هم نتیجه تکامل کند سیری بود، که در این وقت پا به دایره تحقق نهاد، چنانکه سیزده قرن بعد تشکیل مذهب رسمی تشیع نیز بهمین نحو نتیجه تحولات بسیار بود.
در مدت چهار قرن، که دولت اردشیر دوام یافت، شرایط زندگانی عمومی و اداری کشور[۱] دستخوش تغییرات مختلف شد، اما در کلیات و اصول همان بنای اداری و اجتماعی، که مؤسس سلسله پی‌افکند پا بکمال رسانید، تا پایان عهد ساسانیان بر یک حال باقی ماند.
در اوستای جدید جامعه ایرانی را بسه طبقه تقسیم کرده‌اند، یکی روحانیون (آثرون)،[۲] ذیگر جنگیان (رث ایشتر)،[۳] دیگر کشاورزان (واستریو فشوینت).[۴] این طبقه‌بندی از تقسیمات اجتماعی بسیار قدیم است. فقط یک عبارت در اوستا (یسنای ۱۹، فقره ۱۷) موجود است، که از طبقه رابعی نام می‌برد و آن طبقۀ صنعتگران (هویتی)[۵] است.
چون نوبت ساسانیان رسید، تشکیلات جدید در جامعه پیدا شد، که آن نیز مبتنی بر چهار طبقه بود. تفاوت این شد، که طبقه سوم را دبیران قرار دادند و
