و نباید این راشدی را برشیدی سمرقندی که او نیز در همان عصر بوده و میان او و مسعود سعد سلمان نیز قصایدی مبادله شده است اشتباه نمود چنانکه بعضی ارباب تذکره نموده‌اند،
ص ۲۸ س ۶ ابو الفرج رونی، از مشاهیر شعراء عصر غزنویه است و قصاید وی غالبا در مدح سلطان ابو المظفر ظهیر الدوله رضی الدین ابراهیم بن مسعود بن محمود غزنوی (سنۀ ۴۵۰-۴۹۲) و پسرش سلطان مسعود بن ابراهیم (سنۀ ۴۹۲-۵۰۸) میباشد بنابراین وی بعد از سنۀ ۴۹۲ که سال جلوس سلطان مسعود است قطعا در حیات بوده پس اینکه تقی الدین کاشی وفات او را در سنۀ ۴۸۹ می‌نویسد بکلی بی‌اصل است، و رونی بضم راء مهمله و سکون واو و در آخر نون منسوب است برونه که از توابع لاهور است چنانکه عوفی در لباب الألباب ۱گوید «مولد و منشأ او خطۀ لوهور بود و این خطه بفضل لا تناهی او بر سایر بلاد مفاخر و مباهی» و همچنین امین احمد رازی در تذکرۀ هفت اقلیم نیز او را در فصل شعراء لاهور عنوان میکند، در تاریخ گزیده گوید که رونه از قرای خاوران خراسان است و در مجمع الفصحا مسطور است که از قرای نیشابور است و هر دو قول خطاست،
ص ۲۸ س ۶ مسعود سعد سلمان، یعنی مسعود بن سعد بن سلمان برسم زبان فارسی که اسم پسر را بنام پدر یا جد اضافه می‌کنند بدون اقحام لفظ «ابن» چون محمود سبکتکین و ناصر خسرو و صاحب عماد و ابو علی سینا و غیرهم و این استعمال در عبارات مصنفین قدیم از قبیل تاریخ بیهقی و تذکره الأولیاء شیخ عطار و چهار مقاله و لباب الألباب عوفی و طبقات ناصری تألیف منهاج سراج و غیرها بسیار متعارف است،
اصل خانوادۀ مسعود سعد سلمان از همدان و مولد و منشأ وی خود چنانکه فاضل علامه غلامعلی آزاد در سبحة المرجان فی آثار هندوستان
کلیات چهار مقاله جلد ۱
