بودند، آن‌قدر پا فشردند، تا کشته شدند. بعد از کشته شدن آنها پارسیها باز مقاومت کردند، ولی دیری نگذشت، که لاسدمونیها با یونانیهای دیگر، که همراه آنها بودند، در رسیدند و پارسیها را از دم شمشیر گذرانیدند. هرودوت گوید: «در این محل از یونانیها نیز عدۀ کثیری کشته شد و از جمله عده‌ای از سی‌سی‌ینیان با رئیسشان پریلاس۱ تلف شدند. از اهالی سامس، آنهائی که در قشون پارس خلع سلاح شده بودند، چون از ابتدای جنگ دیدند، که غلبه با یونانیها خواهد بود، همه نوع همراهی با یونانیها کردند. باقی ینیانها هم مانند اهالی سامس شوریده به پارسیها تاختند. پارسیها اهالی می‌لت را بحفظ راهی، که به قلۀ میکال می‌رفت، مأمور کرده بودند، تا ضمنا آنها را از محل جنگ دور نگه دارند، ولی آنها، بجای اینکه فراریها را به مأمنی هدایت کنند، بطرف یونانیها برده بکشتن می‌دادند. بعد جسارت را به جائی رسانیدند، که خودشان اقدام بکشتن فراریها کردند. چنین بود شورش دوّم ینیانها بر پارسیها» (شورش اوّل، چنانکه بالاتر ذکر شده، در زمان داریوش اوّل روی داد و خاموش شد. م.).
از میان یونانیها در این جنگ آتنی‌ها از حیث رشادت معروف شدند. یونانیها پس از غلبه غنائم را در ساحل دریا جمع کردند و در میان غنائم نقرۀ زیاد یافتند.
بعد کشتیها و سنگرهای ایرانی را بسوختند و بادبانهای سفاین خود را کشیده بطرف سامس روانه گشتند. در آنجا مجلس مشورتی آراسته این مسئله را مورد شور قرار دادند، که آیا بهتر نیست تمام ولایت ینیان را به پارسیها واگذارند، ولی اهالی آن را کوچ داده به مملکت دیگر برند و بعد این مطلب طرح شد، که در کدام قسمت یونان می‌توان آنها را جا داد. جهت شور مزبور از اینجا بود، که یونانیها حس می‌کردند، همیشه نخواهند توانست ولایت ینیان را از پارسیها حفظ کنند، و اگر حمایت نکنند، ینیان، از اینکه بطرف یونانیها رفته‌اند، پشیمان خواهند شد. متنفذین پلوپونس باین عقیده بودند، که باید مللی را، که طرفدار پارس بودند، از یونان بیرون کرد و بجای آنها ینیان آسیای صغیر را نشانید. آتنی‌ها
________________________________________
(1) - [۱]
- ↑ Perilas.
