این برگ همسنجی شدهاست.
۷
بگفتند پیشش یکایک مهان | سخنهای شاهان و گشتِ جهان | |||||
چو بشنید از ایشان سپهبد سخن | یکی نامور نامه افگند بن | |||||
چنان یادگاری شد اندر جهان | برو آفرین از کهان و مهان |
گفتار در سرگذست دقیقی شاعر
چو از دفتر این داستانها بسی | همی خواند خواننده بر هر کسی | |||||
جهان دل نهاده بدین داستان | همان بخردان نیز و هم راستان | |||||
جوانی بیامد گشاده زبان | سخن گوی خوش طبع و روشن روان | |||||
به نظم آرم این نامه را گفت من | ازو شادمان شد دلِ انجمن | |||||
جوانیش را خوی بد یار بود | ابا بد همیشه به پیکار بود | |||||
برو تاختن کرد ناگاه مرگ | نهادش بسر بر یکی تیره ترگ | |||||
بدان خوی بد جانِ شیرین بداد | نبود از جهان دلش یک روز شاد | |||||
یکایک ازو بخت برگشته شد | بدستِ یکی بنده بر کشته شد | |||||
ز گشتاسپ و ارجاسپ بیتی هزار | بگفت و سرامد برو روزگار | |||||
برفت او و این نامه ناگفته ماند | چنان بخت بیدارِ او خفته ماند | |||||
بکن عفو یا رب گناهِ ورا | بیفزای در حشر جاهِ ورا |
گفتار اندر بنیاد نهادن کتاب و اندرز دوست درین باب
دلِ روشنِ من چو برگشت ازوی | سوی تخت شاه جهان کرد روی | |||||
که این نامه را دست پیش آورم | ز دفتر بگفتار خویش آورم | |||||
بپرسیدم از هر کسی بیشمار | بترسیدم از گردش روزگار | |||||
مگر خود درنگم نباشد بسی | بباید سپردن بدیگر کسی | |||||
و دیگر که گنجم وفادار نیست | همان رنج را کس خریدار نیست | |||||
زمانه سرای پر از جنگ بود | بجویندگان بر جهان تنگ بود | |||||
برین گونه یک چند بگذاشتم | سخن را نهفته همی داشتم | |||||
ندیدم کسی کش سزاوار بود | بگفتارِ این مر مرا یار بود | |||||
ز نیکو سخن به چه اندر جهان | برو آفرین از کهان و مهان |