این برگ همسنجی شدهاست.
— ۲۳۴ —
من اهل دوزخم ار بیتو زنده خواهم شد | که در بهشت نیارد خدای غمگینم | |||||
ندانمت که چگویم تو هر دو چشم منی | که بیوجود عزیزت جهان نمیبینم | |||||
چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به | شب فراق منه شمع پیش بالینم | |||||
ضرورتست که عهدِ وفا بسر برمت | و گر جفا بسر آید هزار چندینم | |||||
نه هاونم که بنالم بکوفتی[۱] از یار | چو دیگ بر سر آتش[۲] نشان که بنشینم | |||||
بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان[۳] | بهر جفا که توانی که سنگ زیرینم | |||||
چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم | چو لاله لال بکردی زبان تحسینم | |||||
مرا پلنگ بسرپنجه ای نگار نکشت | تو میکشی بسر پنجهٔ نگارینم | |||||
چو ناف آهو خونم بسوخت[۴] در دل تنگ | برفت در همه آفاق بوی مشکینم | |||||
هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی | چه حاجتست بگوید[۵] شکر که شیرینم؟ |
۴۲۵ – ق
منم یا رب درین دولت که روی یار میبینم | فراز سرو سیمینش گلی بر بار میبینم | |||||
مگر طوبی برآمد در سرابستان جانِ من | که بر هر شعبهٔ مرغی شکر[۶]گفتار میبینم | |||||
مگر دنیا سر آمد کاینچنین آزاد در جنت | مَی بی دُرد مینوشم گل بیخار میبینم | |||||
عجب دارم ز بخت خویش و هر دم در گمان افتم | که مستم یا بخوابم یا جمال یار میبینم | |||||
زمین بوسیدهام بسیار و خدمت کرده تا اکنون[۷] | لب معشوق میبوسم رخ دلدار میبینم | |||||
چه طاعت کردهام گوئی[۸] که این پاداش مییابم؟ | چه فرمان بردهام گوئی[۹] که این مقدار میبینم؟ | |||||
توئی یارا که خوابآلوده بر من تاختن کردی | منم یا رب که بخت خود چنین بیدار میبینم | |||||
چو خلوت با میان آمد نخواهم شمع کاشانه | تمنای بهشتم نیست چون دیدار میبینم |