و باید دانست که در هیچ یک از مآخذ مذکوره ذکری از قلج طمغاج خان ابراهیم ماقبل آخرین از ملوک خانیه نشده است و هیچ کس او را نمی‌شناخته و لباب الألباب عوفی فقط کتابی است که ذکری ازو نموده و ترجمۀ حالی ازو منعقد ساخته است، و پادشاه مذکور از ملوک علم دوست هنرپرور بوده و بعضی کتب علمیه و ادبیه بنام او تألیف شده است از جمله تاریخ ملوک ترکستان لمجد الدین محمد بن عدنان مذکور، و انشاء سندباد لبهاء الدین الظهیری السمرقندی (ص ۱۷۶) و اعراض الریاسة فی اغراض السیاسة له ایضا که یک نسخه از آن در کتابخانۀ لیدن محفوظ است ۱، و سمع الظهیر فی جمع الظهیر له ایضا ۲، و یکی از فحول شعرا یعنی رضی الدین نیشابوری که معاصر او بوده مآثر و مکارم او را در دفتر ایام مخلد نموده است،
ص ۴۶ س ۴ سلطان خضر بن ابراهیم، هو خضر خان بن طفغاج خان ابراهیم ابن نصر ارسلان المعروف بایلک بن علی بن موسی بن ستق، بعد از وفات برادرش شمس الملک نصر بن ابراهیم در سنۀ ۴۷۴ خضر خان بجای او بر تخت سلطنت ماوراء النهر بنشست و بعد از اندک مدتی وفات یافت ۳،
ص ۴۷ س ۱۷ ببعد، این حکایت فردوسی را بعینها از اول تا بآخر محمد بن حسن بن اسفندیار در تاریخ طبرستان که در حدود سنۀ ۶۱۳ یعنی قریب شصت سال بعد از تألیف چهار مقاله تألیف شده است از مصنف باسمه و القابه نقل کرده است و این قدیمترین موضعی است که از چهار مقاله چیزی در آن
کلیات چهار مقاله جلد ۱
