و از آنچه گذشت معلوم شد که شهرت ابو حنیفۀ اسکافی بعد از سنۀ ۴۵۰ یعنی در نصف اخیر قرن پنجم هجری بوده است و سال وفاتش معلوم نشد و عوفی در لباب الألباب ویرا از شعراء سلطان سنجر (سنۀ ۵۱۱-۵۵۲) می‌شمرد و این بسیار مستبعد است چه بنابراین لازم می‌آید که ابو حنیفۀ اسکافی قریب شصت یا هفتاد سال بصنعت شاعری اشتغال داشته است و این خارج از معتاد است، و از نوادر سهوهای مجمع الفصحاء آنست که اولا ابو حنیفۀ اسکافی را با ابو القاسم اسکافی کاتب آل سامان یکی فرض کرده است و حکایتی که مصنف در صفحۀ ۱۳-۱۵ دربارۀ ابو القاسم اسکافی نقل کرده مع ان فیها ما فیها بدو نسبت داده و او را متعاقبا کاتب الپتکین متوفی در سنۀ ۳۵۴ و نوح بن منصور سامانی متوفی در سنۀ ۳۸۷ و سلطان مسعود غزنوی متوفی در سنۀ ۴۳۳ دانسته است، و ثانیا با وجود آنکه وفات ابو حنیفۀ اسکافی را در سنۀ ۳۸۶ نوشته (و بتقلید او پاول هورن طبع کنندۀ لغات اسدی نیز همین قول را اختیار نموده) او را از شعراء سلطان ابراهیم غزنوی که از سنۀ ۴۵۱-۴۹۳ سلطنت نموده شمرده است!
ص ۲۸ س ۶ راشدی، جز درین موضع از متن در هیچ یک از کتب تذکره و تاریخ نام این شاعر برده نشده است و اشعار او ظاهرا بکلی از میان رفته است و از بعضی قصاید مسعود سعد سلمان معلوم میشود که راشدی از شعراء دربار سلطان ابو المظفر ظهیر الدولة رضی الدین ابراهیم بن مسعود بن محمود غزنوی (سنۀ ۴۵۰-۴۹۲) بوده است از جمله قصیدۀ گفته بوده که مطلعش این است
رونده شخصی قلعه گشا و صفدر پناه عسکر و آرایش معسکر و مسعود سعد سلمان در مدح سیف الدوله محمود بن سلطان ابراهیم قصیدۀ بر همین وزن و روی گفته مطلعش این است
کلیات چهار مقاله جلد ۱
