فقط بلقب «ملک» میخواندند و حق تلقب بسلطان نداشتند، 1و از قرار معلوم مصنف از مخصوصان این طبقه از ملوک غوریه بوده نه طبقۀ اولى، و اولین پادشاه این سلسله ملک فخر الدین مسعود بن عز الدین حسین برادر سلطان علاء الدین جهانسوز است که تا حدود سنۀ 558 در حیات بوده 5 است و نام وى در دیباچه و خاتمۀ کتاب مذکور است، دومین ایشان ملک شمس الدین محمد پسر ملک فخر الدین مسعود مذکور است که تا حدود سنۀ 586 در حیات بوده است و در واقعۀ شکست سلطان علاء الدین از سلطان سنجر و اسیر شدن او وى نیز گرفتار شد و پنجاه هزار دینار خود را فدیه داده خلاص گردید و نظامى عروضى در خصوص تعیین 10 روز ورود مال فدیه بهرات استخراجى از احکام نجومى نموده و مطابق با واقع اتفاق افتاده و این تصادف را از جمله مفاخر خود در این کتاب ذکر کرده است (ص 65-67)، و شاهزاده ابو الحسن حسام الدین على که مخدوم مخصوص مصنف و تألیف این کتاب بنام اوست پسر فخر الدین مسعود و برادر شمس الدین محمد مذکور است، و هرچند از تعبیر مصنف 15 از او «بپادشاه وقت» و «که امروز افضل پادشاهان وقت است» توهم میرود که وى نیز یکى از ملوک غوریه بوده ولى در واقع وى هیچوقت
