این برگ نمونهخوانی شده ولی هنوز همسنجی نشدهاست.
دیوان انوری
۳۶
بر تمامی حسد حاسد، اگر بیند کس | چرخ را این ببقا آن بعلو محسودست | |||||
نیست، القصه، کمالی که نه حاصل دارند | جز قدم، زانکه قدیمی صفت معبودست | |||||
با خرد گفتم: ای غایت و مقصود جهان، | نیست چیزی که بنزدیک تو آن مفقودست | |||||
کیستند این دو خداوند؟ بتعیین بنمای | که فلان غایت این شعر و فلان مقصودست | |||||
گفت زین هر دو یکی جز که شهابالدین نیست | گفتم: آن دیگر؟ گفتا: حسن محمودست | |||||
گفتم: اغلوطه مده، این چه دویی باشد؟ گفت | دویی عقل، که هم شاهد و هم مشهودست | |||||
دیرمان، ای بکمالی که ز آغاز وجود | بر وجود چو تویی راه دویی مسدودست | |||||
ملکی از حصر برون بادت، عمری از حد | گر چه در عالم محصور بقا محدودست | |||||
خالی از ورد ثنای تو مبادا سخنی | تا قلم را چو سخن ورد زبان مورودست |
یمدح الصدر العادل صفیالدین عمر
زمانهٔ گذران بس حقیر و مختصرست | ازاین زمانهٔ دون در گذر، که در گذرست | |||||
بحل و عقد جهان را زمانهایست دگر | که پیشکار قضا و مدبر قدرست | |||||
کف کفایت و رای صواب صدر اجل | بحل و عقد جهان را زمانهٔ دگرست | |||||
صفی ملت اسلام و صدر دین خدای | عمر، که وارث عدل و صلابت عمرست | |||||
بلند همت صدری، که دست طبعش را | قضا پیام دهست و سخا پیامبرست | |||||
بجنب فکرت او برق گوییا زمیست | بجای خاطر او بحر گوییا شمرست | |||||
بقدر هست چو گردون، اگر چه در جهتست | برای هست چو خورشید، اگر چه سایهورست | |||||
بر عنایت او سعی چرخ نامشکور | بر عطیت او ملک دهر بیخطرست | |||||
چو لطفش آید بیغارهٔ زمانه هباست | چو قهرش آید اقبال آسمان هدرست | |||||
سماک رامح اگر نیزه بشکند چه عجب؟ | کنون که پیش حوادث حمایتش سپرست | |||||
ز لطف او مرگ اندیشه کرد کلک شکر | از آن قبل که نهاد دلش همه شکرست | |||||
ز بهر خدمت اندیشهای که در دل اوست | ز پای تا به سرش صد میان با کمرست | |||||
ایا زمانه مثالی که از سیاست تو | چو عالمی ز زمانه، زمانه در خطرست | |||||
تویی که معدهٔ آز از عطات ممتلیست | تویی که دیدهٔ بخل از سخات بیبصرست | |||||
جهان امن ترا چون حرم دو صد حرمست | سپهر قدر ترا چون قمر دو صد قمرست | |||||
ز خواب امن تو در کون کس نشان ندهد | که جز بدیدهٔ بخت تو اندرون سهرست |