کلیات سعدی/بوستان/فهرست حکایت‌ها
< کلیات سعدی | بوستان
فهرست حکایت‌های بوستان
باب اول – در عدل و تدبیر و رای
| حکایت: | صفحه: |
| کسی که از دریای عَمان برآمد و وزارت یافت | ۱۹ |
| دارا و شبان | ۲۹ |
| ابن عبدالعزیز و انگشتری گرانبهای او | ۳۱ |
| اتابک تکله | ۳۲ |
| پادشاه روم و دانشمند | ۳۳ |
| خدا دوست و مرزبان ستمکار | ۳۴ |
| قحط سالی در دمشق | ۳۶ |
| سوختن بغداد | ۳۸ |
| دو برادر عادل و ظالم و سرانجام ایشان | ۳۹ |
| شحنهٔ مردم آزار در چاه | ۴۳ |
| حجاج بن یوسف | ۴۴ |
| پادشاهی که بیماری رشته داشت | ۴۶ |
| قزل ارسلان و دانشمند | ۴۸ |
| پادشاه غور و روستائی | ۵۰ |
| مأمون و کنیزک | ۵۵ |
| درویش حقگوی | ۵۷ |
| مشت زن بی بخت و روزی | ۵۸ |
| جفاگستر پند ناپذیر | ۵۹ |
باب دوم – در احسان
| سرهنگ سلطان و زنش | ۷۷ |
| کریم تنگدست | ۷۷ |
| جوانمرد و سک تشنه | ۷۹ |
| خواجه و غلام | ۸۱ |
| شبلی و رحمت او بر مور | ۸۱ |
| جوانی که گوسفند در پیش میدوید | ۸۳ |
| درویش و روباه بی دست و پای | ۸۳ |
| عابد بخیل | ۸۴ |
| حاتم طائی و سلطان روم | ۸۵ |
| حاتم طائی و فرماندهٔ یمن | ۸۶ |
| دختر حاتم طائی در روزگار رسول خدا | ۸۸ |
| جوانمردی حاتم | ۸۹ |
| پیری که خرش در گل افتاده بود | ۹۰ |
| درویش مستجاب‌الدعوه | ۹۲ |
| پدر بخیل و پسر لاابالی | ۹۴ |
| جوانی که بدانگی کرم کرده بود | ۹۵ |
| کسی که صحرای محشر را بخواب دید | ۹۶ |
| مردی که زنبور بر سقف خانه‌اش لانه کرد | ۹۸ |
باب سوم – در عشق و مستی و شور
حکایت: صفحه: گدازاده و پادشازاده ۱۰۲ شاهد سمرقندی ۱۰۵ پیری که بمسجد بدرویزگی رفت ۱۰۷ پیر شب زنده دار ۱۰۸ شکایت نو عروس جوان از داماد نامهربان ۱۰۹ طبیب پریچهره در مرو ۱۰۹ آهنین پنجه با شیر ۱۱۰ وصلت دو عم زاده ۱۱۰ مجنون و لیلی ۱۱۱ محمود و ایاز ۱۱۱
باب چهارم – در تواضع
حکایت: صفحه: درویش متواضع در افشاندن گرد و خاک مسجد ۱۲۲ بایزید بسطامی ۱۱۳ عیسی و عابد و ناپارسا ۱۲۴ فقیه کهن جامه در ایوان قاضی ۱۲۷ پادشهزادهٔ گنجه ۱۳۰ انگبین فروش شکرخند ۱۳۳ فرزانهٔ حق پرست و رند مست ۱۳۴ صحرا نشین سگ گزیده ۱۳۴ خواجه نیک سیرت و غلام نکوهیده اخلاق ۱۳۵ معروف کرخی و مسافر رنجور ۱۳۶ صاحبدل و خواهندهٔ خیره‌روی ۱۳۸ ملک صالح و دو درویش ۱۴۰ کوشیار و منجم مغرور ۱۴۱ پادشاه و بندهٔ فراری ۱۴۱ عارفی که آواز سگ کرد ۱۴۲ حاتم اصم ۱۴۳ زاهد تبریزی ۱۴۴ شوریدهٔ بردبار ۱۴۵ لقمان حکیم در کار گل ۱۴۶ جنید در دشت صنعا ۱۴۷
باب پنجم – در رضا
| حکایت: | صفحه: |
| شاطر سپاهانی | ۱۵۴ |
| تیرانداز اردبیلی | ۱۵۶ |
| طبیب و کرد | ۱۵۷ |
| روستائی که خرش سقط شد | ۱۵۸ |
| مفلسی که دیناری گم کرد | ۱۵۸ |
| پیری که پسر را بچوب فرو کوفت | ۱۵۸ |
| درویش و همسایهٔ توانگر (بختیار) | ۱۵۹ |
| زغن با کرکس | ۱۶۰ |
| شاگرد منسوج باف | ۱۶۱ |
| شتر بچه و مادرش | ۱۶۱ |
| نابالغ روزه دار | ۱۶۲ |
| سیهکاری که از نردبان افتاد | ۱۶۳ |
باب ششم – در قناعت
باب هفتم – در عالم تربیت
| حکایت: | صفحه: |
| تکش که با غلامان خود راز گفت | ۱۷۹ |
| نادان مصری | ۱۸۰ |
| ناسزاگوئی که گریبانش را دریدند | ۱۷۱ |
| عضد و پسر رنجورش | ۱۸۲ |
| مریدی که دف و چنگ مطرب را شکست | ۱۸۲ |
| غلام سیاه و دختر خوبروی در هند | ۱۸۳ |
| داود طائی | ۱۸۴ |
| شخصی که از حجاج غیبت می‌کرد | ۱۸۷ |
| پارسای صاحبنظر | ۱۸۷ |
| روزه گرفتن سعدی در کودکی | ۱۸۷ |
| غیبت کننده در مجمع طریقت شناسان | ۱۸۹ |
| بقال سیستانی | ۱۹۰ |
| صوفی و سخن چین | ۱۹۰ |
| فریدن و وزیر او | ۱۹۱ |
| جوان و جفت ناسازگار | ۱۹۴ |
| جوان پرهیزگار | ۱۹۶ |
| بازرگان و غلامش | ۱۹۷ |
| بقراط و درویش | ۱۹۸ |
| دانشمندی که لکنت زبان داشت | ۲۰۲ |
باب هشتم – در شکر بر عافیت
حکایت: صفحه: جوانی که سر از رای مادر بتافت ۲۰۶ ملک زاده و پزشک یونانی ۲۰۸
| طغرل و هندوی پاسبان | ۲۱۱ |
| دزد دست بسته | ۲۱۲ |
| فقیر با زندانی | ۲۱۲ |
| پارسای سپاسگزار | ۲۱۲ |
| فقیه مغرور با مست | ۲۱۳ |
| بتخانهٔ سومنات | ۲۱۵ |
باب نهم – در توبه و راه صواب
| حکایت: | صفحه: |
| جوانان و پیر خاموش | ۲۲۱ |
| طبیب و کهن سال | ۲۲۳ |
| سعدی در بیابان فید | ۲۲۴ |
| دانشمند و پند او بیکی که در مرگ دیگری گریبان درید | ۲۲۶ |
| جمشید در دخمهٔ فرزندش | ۲۲۷ |
| پارسائی که خشت زرین یافت | ۲۲۷ |
| شخصی که بگور دشمن خود گذشت | ۲۲۸ |
| دختر مهربان که بمعجر غبار از پدر می‌زدود | ۲۳۰ |
| سعدی در روزگار خردی که بخرمائی انگشتری او را ربودند | ۲۳۱ |
| ستیزه جوی در دست دشمن | ۲۳۲ |
| شخصی که مال مردم را میخورد و بابلیس لعنت می‌فرستاد | ۲۳۳ |
| گل آلودهٔ ناپاک در مسجد | ۲۳۴ |
| سعدی در کودکی و گم شدن او در آشوب خلق | ۲۳۵ |
| شخصی که در مستی خرمن خود را سوخت | ۲۳۵ |
| گناهکار شرمنده | ۲۳۶ |
| یوسف و زلیخا | ۲۳۶ |
| سعدی در حبشه | ۲۳۸ |
| کسی که مِه دامغانی او را شکنجه کرد | ۲۳۸ |
| سعدی در صنعا و مرگ طفلش | ۲۳۹ |
باب دهم – در مناجات و ختم کتاب