چند دوبیتی از فایز دشتی

چند دوبیتی از فایز دشتی، شاعری از جنوب ایران:

..........................

خداوندا دلــــم از دین بــری شد

اسیر دام زلف آن پــــــــری شد

پری دید و پریشــــان گشت فایـز

پری را هرکه دید از دین بری شد

..........

دلم را جز تو کس دلبر نباشد

به جز شور توام در سر نباشد

دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ

که تا جـای کس دیــــگر نباشد

.........

دل آرامی که پــا بر دل گذارد

ستم باشد که پا بر گِل گذارد

تمنـــــــایی که دارد یار فـــــایز

قدم بر چشم ما مشکل گذارد

.........

سحر شبنم چو بر گیسویش افتـــــــــاد

در عالم شورشـــی از بویش افتــــــــاد

خوش آن ساعت که فایز همچو گیسوش

پریشـــــــان‌وار بر پهلویش افتــــــــــاد

...................

نه هر چشمی ز جسمی می‌برد جان

نه هر زلفی دلی سازد پریشان

نه هر دلبر ز فایز می‌برد دل

رموز دلبری سری است پنهان

................

بگو با دلبــــــــــر ترسایــــــی امشــــب

چه می‌شد گر که بی ترس آیی امشب

لبان خشــــــک فایــــــــــز را ز رحمـــت

بر آن لعل لب تر... سایـــــــی امشب

........

ز ما آن چشــــم و ابرو مـــــی برد دل

لب و دندان و گیســــو مـــــی برد دل

بت فایـــــــز ز وضع و طـــــرز رفتـــــــار

نه من دل داده‌ام او مـــــــی برد دل

........

پس از مرگم نخواهم های هایـــــی

نه فـــــریاد و فغـــــــان و نــه نوایــــــی

بگویی گشــــــته فایز کشـــتهٔ دل

ندارد کشـــــتهٔ دل خون بهـــــــــایی

........

مرا تن زورق است و ناخــــــدا دل

در این کشور بوَد فــــــرمــانروا دل

برد فایـــــــز به منزل یا کنـــد غرق

نمی‌دانــــم برد ما را کجـــــــا دل؟

........

مزن شانه به زلف پرشــکن را

مپوش از سنبل تر یاســمن را

دل فایز وطن دارد در آن زلف

مکن دور از وطن اهل وطن را

.......

عجب دارم از آن زلف چلیپا

که دارد صد هزاران دل در آنجا

بت فایز مزن شانه بر آن زلف

مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها

.......

بهار آمد گلستان شد مطــــرا

شدند از نو بلابل مست و شیــدا

جوانی کاش فایــز بد چو گلشن

که هرساله شدی سرسبز و خضـرا

........

بتا آهسته تر بردار پــــا را

از این دام بلا بردار مـــا را

سراغ نیمه جان داری ز فایز

بیا بستان سر منت خدا را

........

اگر خواهی بسوزانی جهان را

رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت

بکش تیغ و بکش پیر و جوان را

.........

به رخ جا داده‌ای زلف سیه را

بکام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایــز

زند پهلو به ماه چهـارده را

.........

بدست آن بت طاووس زیبــا

میان عاشقان شد فتنه برپا

دل فایز همیشه در هراس است

که ما کشته شویم و یار رسوا

..........

به زیر پرده آن روی دل آرا

بود چون شمع در فانوس پیدا

دل فایز چو پروانه به دورش

مدامش سوختن باشد تمنـا

.........

بگو آن قاصد نیکولقــا را

ببر بر دوستان پیغام مـا را

همان ساعت که دیدی یار فایز

بخاطر آوری این بینوا را

..........

تنت همچو بلور و رخ بود گل

بیاض گردنت نسرین و سنبــــل

کمند گیسوان دلدار فایــــز

به هم پیچیده چون خط ترســل

.........

بتا مهر تو جا بنمـــوده بر دل

دلم در چین زلفت کرده منـــزل

به دریای غمت غرق است فایز

ندانم کی رسد کشتی به ساحـل

.........

قسم بر سوره و الشمس و و اللیل

به غیر از تو ندارم با کسی میــل

کلام الله باشد خصم فایـــــز

اگر نامحرمی بر تو کند سیـــــل

........

دو گیسوی تو جانا لیله القـــدر

بیاض گردن تو مطلع الفجـــــــر

ملائک تهنیت گویند فایـــــز

«شب وصلت ز الف شهر بهتـــــــر»

..........

به گردن هشته‌ای زلف چو زنجیر

گنه من دارم این گردن چه تقصیر

به گردن زلف چون زنجیر بـــردار

مکن فایز ز جان و زندگی سیـــــر

..........

بت نامهربان یــــار ستمگــــر

جفا جو سنگدل بیرحم کافــــر

بیا از کشتن فایز بپرهیـــــــز

بیندیش از حساب روز محشـــر

.........

مسلسل حلقه حلقه زلف دلبــر

دو گیسویش فتاده همچو عنبــر

دل فایز فشرده تـــــــار زلفش

چو رستم در نبرد هفت لشـــــکر

.........

به دل گفتم مرو در کوی دلبــر

ره خود گیر از این سودا تو بگـــذر

دل فایز مگر تو پور زالـــــــــی

که داری تاب جنگ هفت لشـــکر

..........

قدت طوبا لبت کوثر رخت حور

از این حسن خدایی چشم بــد دور

بت فایز زخوبی بی نیــــاز است:

بود سر تا قدم نور علی نــــــــــور

منابع

• دیوان فایز دشتی. (بخشی از آن تایپ‌شده در اینجا.)
• شروه دشتی، موال دشتی
• https://ganjoor.net/fayez/ فایز دشتی، گنجور