وحشی بافقی (غزلیات)/ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

by وحشی بافقی

	ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم			امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
	دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند			از گوشه‌ی بامی که پریدیم ، پریدیم
	رم دادن صید خود از آغاز غلط بود			حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
	کوی تو که باغ ارم روضه‌ی خلد است			انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم
	صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن			گر میوه‌ی یک باغ نچیدیم ، نچیدیم
	سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل			هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم
	وحشی سبب دوری و این قسم سخنها			آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم