| | | | | | |
|
می ده پسرا! برگل، گل چون مل و مل چون گل |
|
خوشبوی ملی چون گل، خودروی گلی چون مل |
|
|
مل رفت به سوی گل، گل رفت به سوی مل |
|
گل بوی ربود از مل، مل رنگ ربود از گل |
|
|
در زیر گل خیری آن به که قدح گیری |
|
بر بادک شبگیری، بانگ و شغب صلصل |
|
|
هر گه که زند قمری، راه ماورالنهری |
|
گوید به گل حمری باده بستان، بلبل |
|
|
آن بلبل کاتوره برجسته ز مطموره |
|
چون دستهی طنبوره گیرد شجر از چنگل |
|
|
چون فاخته دلبر برتر پرد از عرعر |
|
گویی که به زیر پر، بربسته یکی جلجل |
|
|
آن قمری فرخنده با قهقهه و خنده |
|
اندر گلو افکنده، هر فاختهای یک غل |
|
|
بوید به سحرگاهان، از شوق بناگاهان |
|
چون نکهت دلخواهان، بوی سمن و سنبل |
|
|
آن زاغ در آسابر همچون حبشی کاذر |
|
بربسته به شاخ اندر هم سنبل و هم عنصل |
|
|
آن کرکی با کرکی گوید سخن ترکی |
|
طوطی سخن هندی گوید به که مازل |
|