| | | | | | |
|
خیز و طعنه بر مه و پروین زن |
|
در دل من آذر برزین زن |
|
|
بند طره بر من بیدل نه |
|
تیر غمزه بر من غمگین زن |
|
|
یک گره به طرهی مشکین بند |
|
صد گره بر این دل مسکین زن |
|
|
خواهی ار نی ره تقوا را |
|
زآن دو زلف پرشکن و چین زن |
|
|
تو بدین لطیفی و زیبایی |
|
رو قدم به لاله و نسرین زن |
|
|
گه ز غمزه ناوک پیکان گیر |
|
گه ز مژه خنجر و زوبین زن |
|
|
گر کشی، به خنجر مژگان کش |
|
ور زنی، به ساعد سیمین زن |
|
|
گر همی بری، دل دانا بر |
|
ور همی زنی، ره آیین زن |
|
|
گه سرود نغز دلارا ساز |
|
گه نوای خوب نوآیین زن |
|
|
بامداد، بادهی روشن خواه |
|
نیمروز، ساغر زرین زن |
|
|
زین تذرو و کبک چه جویی خیر؟ |
|
رو به شاهباز و به شاهین زن |
|
|
شو پیاده ز اسب طمع، و آن گاه |
|
پیلوش به شاه و به فرزین زن |
|
|
تا طبرزد آوری از حنظل |
|
گردن هوی به تبرزین زن |
|
|
بنده شو به درگه شه و آنگاه |
|
کوس پادشاهی و تمکین زن |
|
|
شاه غایب، آن که فلک گویدش |
|
تیغ اگر زنی، به ره دین زن |
|
|
رو ره امیری چونان گیر |
|
شو در خدیوی چونین زن |
|
|
بر بساط دادگری پا نه |
|
بر کمیت کینهوری زین زن |
|
|
گه به حمله بر اثر آن تاز |
|
گه به نیزه بر کتف این زن |
|
|
دین حق و معنی فرقان را |
|
بر سر خرافهی پارین زن |
|
|
از دیار مشرق بیرون تاز |
|
کوس خسروی به در چین زن |
|
|
پای بر بساط خواقین نه |
|
تکیه بر سریر سلاطین زن |
|
|
پیش خیل بدمنشان، شمشیر |
|
چون امیر خندق و صفین زن |
|
|
بر کران این چمن نوخیز |
|
با سنان آخته پرچین زن |
|
|
تا به راستی گرود زین پس |
|
بانگ بر جهان کژآیین زن |
|
|
چهر عدل را ز نو آذین بند |
|
کاخ مجد را ز نو آیین زن |
|
|
گر فلک ز امر تو سرپیچد |
|
بر دو پاش بندی رویین زن |
|
|
طبع من زده است در مدحت |
|
نیک بشنو و در تحسین زن |
|
|
برگشای دست کرم، و آنگاه |
|
بر من فسردهی مسکین زن |
|
|
تا جهان بود، تو بدین آیین |
|
گام بر بساط نوآیین زن |
|