| | | | | | |
|
مطربی کز وی جهان شد پر طرب |
|
رسته ز آوازش خیالات عجب |
|
|
از نوایش مرغ دل پران شدی |
|
وز صدایش هوش جان حیران شدی |
|
|
چون برآمد روزگار و پیر شد |
|
باز جانش از عجز پشهگیر شد |
|
|
پشت او خم گشت همچون پشت خم |
|
ابروان بر چشم همچون پالدم |
|
|
گشت آواز لطیف جانفزاش |
|
زشت و نزد کس نیرزیدی بلاش |
|
|
آن نوای رشک زهره آمده |
|
همچو آواز خر پیری شده |
|
|
خود کدامین خوش که او ناخوش نشد |
|
یا کدامین سقف کان مفرش نشد |
|
|
غیر آواز عزیزان در صدور |
|
که بود از عکس دمشان نفخ صور |
|
|
اندرونی کاندرونها مست ازوست |
|
نیستی کین هستهامان هست ازوست |
|
|
کهربای فکر و هر آواز او |
|
لذت الهام و وحی و راز او |
|
|
چونک مطرب پیرتر گشت و ضعیف |
|
شد ز بی کسبی رهین یک رغیف |
|
|
گفت عمر و مهلتم دادی بسی |
|
لطفها کردی خدایا با خسی |
|
|
معصیت ورزیدهام هفتاد سال |
|
باز نگرفتی ز من روزی نوال |
|
|
نیست کسب امروز مهمان توم |
|
چنگ بهر تو زنم کان توم |
|
|
چنگ را برداشت و شد اللهجو |
|
سوی گورستان یثرب آهگو |
|
|
گفت خواهم از حق ابریشمبها |
|
کو به نیکویی پذیرد قلبها |
|
|
چونک زد بسیار و گریان سر نهاد |
|
چنگ بالین کرد و بر گوری فتاد |
|
|
خواب بردش مرغ جانش از حبس رست |
|
چنگ و چنگی را رها کرد و بجست |
|
|
گشت آزاد از تن و رنج جهان |
|
در جهان ساده و صحرای جان |
|
|
جان او آنجا سرایان ماجرا |
|
کاندرین جا گر بماندندی مرا |
|
|
خوش بدی جانم درین باغ و بهار |
|
مست این صحرا و غیبی لالهزار |
|
|
بی پر و بی پا سفر میکردمی |
|
بی لب و دندان شکر میخوردمی |
|
|
ذکر و فکری فارغ از رنج دماغ |
|
کردمی با ساکنان چرخ لاغ |
|
|
چشم بسته عالمی میدیدمی |
|
ورد و ریحان بی کفی میچیدمی |
|
|
مرغ آبی غرق دریای عسل |
|
عین ایوبی شراب و مغتسل |
|
|
که بدو ایوب از پا تا به فرق |
|
پاک شد از رنجها چون نور شرق |
|
|
مثنوی در حجم گر بودی چو چرخ |
|
در نگنجیدی درو زین نیم برخ |
|
|
کان زمین و آسمان بس فراخ |
|
کرد از تنگی دلم را شاخ شاخ |
|
|
وین جهانی کاندرین خوابم نمود |
|
از گشایش پر و بالم را گشود |
|
|
این جهان و راهش ار پیدا بدی |
|
کم کسی یک لحظهای آنجا بدی |
|
|
امر میآمد که نه طامع مشو |
|
چون ز پایت خار بیرون شد برو |
|
|
مول مولی میزد آنجا جان او |
|
در فضای رحمت و احسان او |
|