| | | | | | |
|
ماه روزه گشت در عهد عمر |
|
بر سر کوهی دویدند آن نفر |
|
|
تا هلال روزه را گیرند فال |
|
آن یکی گفت ای عمر اینک هلال |
|
|
چون عمر بر آسمان مه را ندید |
|
گفت کین مه از خیال تو دمید |
|
|
ورنه من بیناترم افلاک را |
|
چون نمیبینم هلال پاک را |
|
|
گفت تر کن دست و بر ابرو بمال |
|
آنگهان تو در نگر سوی هلال |
|
|
چونک او تر کرد ابرو مه ندید |
|
گفت ای شه نیست مه شد ناپدید |
|
|
گفت آری موی ابرو شد کمان |
|
سوی تو افکند تیری از گمان |
|
|
چون یکی مو کژ شد او را راه زد |
|
تا به دعوی لاف دید ماه زد |
|
|
موی کژ چون پردهی گردون بود |
|
چون همه اجزات کژ شد چون بود |
|
|
راست کن اجزات را از راستان |
|
سر مکش ای راسترو ز آن آستان |
|
|
هم ترازو را ترازو راست کرد |
|
هم ترازو را ترازو کاست کرد |
|
|
هر که با ناراستان همسنگ شد |
|
در کمی افتاد و عقلش دنگ شد |
|
|
رو اشداء علیالکفار باش |
|
خاک بر دلداری اغیار پاش |
|
|
بر سر اغیار چون شمشیر باش |
|
هین مکن روباهبازی شیر باش |
|
|
تا ز غیرت از تو یاران نگسلدند |
|
زانک آن خاران عدو این گلند |
|
|
آتش اندر زن به گرگان چون سپند |
|
زانک آن گرگان عدو یوسفند |
|
|
جان بابا گویدت ابلیس هین |
|
تا بدم بفریبدت دیو لعین |
|
|
این چنین تلبیس با بابات کرد |
|
آدمی را این سیهدل مات کرد |
|
|
بر سر شطرنج چستست این غراب |
|
تو مبین بازی به چشم نیمخواب |
|
|
زانک فرزینبندها داند بسی |
|
که بگیرد در گلویت چون خسی |
|
|
در گلو ماند خس او سالها |
|
چیست آن خس مهر جاه و مالها |
|
|
مال خس باشد چو هست ای بیثبات |
|
در گلویت مانع آب حیات |
|
|
گر برد مالت عدوی پر فنی |
|
رهزنی را برده باشد رهزنی |
|