| | | | | | |
| |
این سخن پایان ندارد آن عرب |
|
ماند از الطاف آن شه در عجب |
|
| |
خواست دیوانه شدن عقلش رمید |
|
دست عقل مصطفی بازش کشید |
|
| |
گفت این سو آ بیامد آنچنان |
|
که کسی برخیزد از خواب گران |
|
| |
گفت این سو آ مکن هین با خود آ |
|
که ازین سو هست با تو کارها |
|
| |
آب بر رو زد در آمد در سخن |
|
کای شهید حق شهادت عرضه کن |
|
| |
تا گواهی بدهم و بیرون شوم |
|
سیرم از هستی در آن هامون شوم |
|
| |
ما درین دهلیز قاضی قضا |
|
بهر دعوی الستیم و بلی |
|
| |
که بلی گفتیم و آن را ز امتحان |
|
فعل و قول ما شهودست و بیان |
|
| |
از چه در دهلیز قاضی ای گواه |
|
حبس باشی ده شهادت از پگاه |
|
| |
زان بخواندندت بدین‌جا تا که تو |
|
آن گواهی بدهی و ناری عتو |
|
| |
از لجاج خویشتن بنشسته‌ای |
|
اندرین تنگی کف و لب بسته‌ای |
|
| |
تا بندهی آن گواهی ای شهید |
|
تو ازین دهلیز کی خواهی رهید |
|
| |
یک زمان کارست بگزار و بتاز |
|
کار کوته را مکن بر خود دراز |
|
| |
خواه در صد سال خواهی یک زمان |
|
این امانت واگزار و وا رهان |
|
