| | | | | | |
|
گفت با هامان چون تنهااش بدید |
|
جست هامان و گریبان را درید |
|
|
بانگها زد گریهها کرد آن لعین |
|
کوفت دستار و کله را بر زمین |
|
|
که چگونه گفت اندر روی شاه |
|
این چنین گستاخ آن حرف تباه |
|
|
جمله عالم را مسخر کرده تو |
|
کار را با بخت چون زر کرده تو |
|
|
از مشارق وز مغارب بیلجاج |
|
سوی تو آرند سلطانان خراج |
|
|
پادشاهان لب همی مالند شاد |
|
بر ستانهی خاک تو این کیقباد |
|
|
اسپ یاغی چون ببیند اسپ ما |
|
رو بگرداند گریزد بی عصا |
|
|
تاکنون معبود و مسجود جهان |
|
بودهای گردی کمینهی بندگان |
|
|
در هزار آتش شدن زین خوشترست |
|
که خداوندی شود بندهپرست |
|
|
نه بکش اول مرا ای شاه چین |
|
تا نبیند چشم من بر شاه این |
|
|
خسروا اول مرا گردن بزن |
|
تا نبیند این مذلت چشم من |
|
|
خود نبودست و مبادا این چنین |
|
که زمین گردون شود گردون زمین |
|
|
بندگانمان خواجهتاش ما شوند |
|
بیدلانمان دلخراش ما شوند |
|
|
چشمروشن دشمنان و دوست کور |
|
گشت ما را پس گلستان قعر گور |
|