| | | | | | |
|
آن سگی در کو گدای کور دید |
|
حمله میآورد و دلقش میدرید |
|
|
گفتهایم این را ولی باری دگر |
|
شد مکرر بهر تاکید خبر |
|
|
کور گفتش آخر آن یاران تو |
|
بر کهند این دم شکاری صیدجو |
|
|
قوم تو در کوه میگیرند گور |
|
در میان کوی میگیری تو کور |
|
|
ترک این تزویر گو شیخ نفور |
|
آب شوری جمع کرده چند کور |
|
|
کین مریدان من و من آب شور |
|
میخورند از من همی گردند کور |
|
|
آب خود شیرین کن از بحر لدن |
|
آب بد را دام این کوران مکن |
|
|
خیز شیران خدا بین گورگیر |
|
تو چو سگ چونی بزرقی کورگیر |
|
|
گور چه از صید غیر دوست دور |
|
جمله شیر و شیرگیر و مست نور |
|
|
در نظاره صید و صیادی شه |
|
کرده ترک صید و مرده در وله |
|
|
همچو مرغ مردهشان بگرفته یار |
|
تا کند او جنس ایشان را شکار |
|
|
مرغ مرده مضطر اندر وصل و بین |
|
خواندهای القلب بین اصبعین |
|
|
مرغ مردهش را هر آنک شد شکار |
|
چون ببیند شد شکار شهریار |
|
|
هر که او زین مرغ مرده سر بتافت |
|
دست آن صیاد را هرگز نیافت |
|
|
گوید او منگر به مرداری من |
|
عشق شه بین در نگهداری من |
|
|
من نه مردارم مرا شه کشته است |
|
صورت من شبه مرده گشته است |
|
|
جنبشم زین پیش بود از بال و پر |
|
جنبشم اکنون ز دست دادگر |
|
|
جنبش فانیم بیرون شد ز پوست |
|
جنبشم باقیست اکنون چون ازوست |
|
|
هر که کژ جنبد به پیش جنبشم |
|
گرچه سیمرغست زارش میکشم |
|
|
هین مرا مرده مبین گر زندهای |
|
در کف شاهم نگر گر بندهای |
|
|
مرده زنده کرد عیسی از کرم |
|
من به کف خالق عیسی درم |
|
|
کی بمانم مرده در قبضهی خدا |
|
بر کف عیسی مدار این هم روا |
|
|
عیسیام لیکن هر آنکو یافت جان |
|
از دم من او بماند جاودان |
|
|
شد ز عیسی زنده لیکن باز مرد |
|
شاد آنکو جان بدین عیسی سپرد |
|
|
من عصاام در کف موسی خویش |
|
موسیم پنهان و من پیدا به پیش |
|
|
بر مسلمانان پل دریا شوم |
|
باز بر فرعون اژدها شوم |
|
|
این عصا را ای پسر تنها مبین |
|
که عصا بیکف حق نبود چنین |
|
|
موج طوفان هم عصا بد کو ز درد |
|
طنطنهی جادوپرستان را بخورد |
|
|
گر عصاهای خدا را بشمرم |
|
زرق این فرعونیان را بر درم |
|
|
لیک زین شیرین گیای زهرمند |
|
ترک کن تا چند روزی میچرند |
|
|
گر نباشد جاه فرعون و سری |
|
از کجا یابد جهنم پروری |
|
|
فربهش کن آنگهش کش ای قصاب |
|
زانک بیبرگاند در دوزخ کلاب |
|
|
گر نبودی خصم و دشمن در جهان |
|
پس بمردی خشم اندر مردمان |
|
|
دوزخ آن خشمست خصمی بایدش |
|
تا زید ور نی رحیمی بکشدش |
|
|
پس بماندی لطف بیقهر و بدی |
|
پس کمال پادشاهی کی بدی |
|
|
ریشخندی کردهاند آن منکران |
|
بر مثلها و بیان ذاکران |
|
|
تو اگر خواهی بکن هم ریشخند |
|
چند خواهی زیست ای مردار چند |
|
|
شاد باشید ای محبان در نیاز |
|
بر همین در که شود امروز باز |
|
|
هر حویجی باشدش کردی دگر |
|
در میان باغ از سیر و کبر |
|
|
هر یکی با جنس خود در کرد خود |
|
از برای پختگی نم میخورد |
|
|
تو که کرد زعفرانی زعفران |
|
باش و آمیزش مکن با دیگران |
|
|
آب میخور زعفرانا تا رسی |
|
زعفرانی اندر آن حلوا رسی |
|
|
در مکن در کرد شلغم پوز خویش |
|
که نگردد با تو او همطبع و کیش |
|
|
تو بکردی او بکردی مودعه |
|
زانک ارض الله آمد واسعه |
|
|
خاصه آن ارضی که از پهناوری |
|
در سفر گم میشود دیو و پری |
|
|
اندر آن بحر و بیابان و جبال |
|
منقطع میگردد اوهام و خیال |
|
|
این بیابان در بیابانهای او |
|
همچو اندر بحر پر یک تای مو |
|
|
آب استاده که سیرستش نهان |
|
تازهتر خوشتر ز جوهای روان |
|
|
کو درون خویش چون جان و روان |
|
سیر پنهان دارد و پای روان |
|
|
مستمع خفتست کوته کن خطاب |
|
ای خطیب این نقش کم کن تو بر آب |
|
|
خیز بلقیسا که بازاریست تیز |
|
زین خسیسان کسادافکن گریز |
|
|
خیز بلقیسا کنون با اختیار |
|
پیش از آنک مرگ آرد گیر و دار |
|
|
بعد از آن گوشت کشد مرگ آنچنان |
|
که چو دزد آیی به شحنه جانکنان |
|
|
زین خران تا چند باشی نعلدزد |
|
گر همی دزدی بیا و لعل دزد |
|
|
خواهرانت یافته ملک خلود |
|
تو گرفته ملکت کور و کبود |
|
|
ای خنک آن را کزین ملکت بجست |
|
که اجل این ملک را ویرانگرست |
|
|
خیز بلقیسا بیا باری ببین |
|
ملکت شاهان و سلطانان دین |
|
|
شسته در باطن میان گلستان |
|
ظاهر آحادی میان دوستان |
|
|
بوستان با او روان هر جا رود |
|
لیک آن از خلق پنهان میشود |
|
|
میوهها لایهکنان کز من بچر |
|
آب حیوان آمده کز من بخور |
|
|
طوف میکن بر فلک بیپر و بال |
|
همچو خورشید و چو بدر و چون هلال |
|
|
چون روان باشی روان و پای نی |
|
میخوری صد لوت و لقمهخای نی |
|
|
نینهنگ غم زند بر کشتیت |
|
نی پدید آید ز مردم زشتیت |
|
|
هم تو شاه و هم تو لشکر هم تو تخت |
|
هم تو نیکوبخت باشی هم تو بخت |
|
|
گر تو نیکوبختی و سلطان زفت |
|
بخت غیر تست روزی بخت رفت |
|
|
تو بماندی چون گدایان بینوا |
|
دولت خود هم تو باش ای مجتبی |
|
|
چون تو باشی بخت خود ای معنوی |
|
پس تو که بختی ز خود کی گم شوی |
|
|
تو ز خود کی گم شوی از خوشخصال |
|
چونک عین تو ترا شد ملک و مال |
|