| | | | | | |
|
آن دقوقی در امامت کرد ساز |
|
اندر آن ساحل در آمد در نماز |
|
|
و آن جماعت در پی او در قیام |
|
اینت زیبا قوم و بگزیده امام |
|
|
ناگهان چشمش سوی دریا فتاد |
|
چون شنید از سوی دریا داد داد |
|
|
در میان موج دید او کشتیی |
|
در قضا و در بلا و زشتیی |
|
|
هم شب و هم ابر و هم موج عظیم |
|
این سه تاریکی و از غرقاب بیم |
|
|
تند بادی همچو عزراییل خاست |
|
موجها آشوفت اندر چپ و راست |
|
|
اهل کشتی از مهابت کاسته |
|
نعره وا ویلها برخاسته |
|
|
دستها در نوحه بر سر میزدند |
|
کافر و ملحد همه مخلص شدند |
|
|
با خدا با صد تضرع آن زمان |
|
عهدها و نذرها کرده بجان |
|
|
سر برهنه در سجود آنها که هیچ |
|
رویشان قبله ندید از پیچ پیچ |
|
|
گفته که بیفایدهست این بندگی |
|
آن زمان دیده در آن صد زندگی |
|
|
از همه اومید ببریده تمام |
|
دوستان و خال و عم بابا و مام |
|
|
زاهد و فاسق شد آن دم متقی |
|
همچو در هنگام جان کندن شقی |
|
|
نه ز چپشان چاره بود و نه ز راست |
|
حیلهها چون مرد هنگام دعاست |
|
|
در دعا ایشان و در زاری و آه |
|
بر فلک زیشان شده دود سیاه |
|
|
دیو آن دم از عداوت بین بین |
|
بانگ زد کای سگپرستان علتین |
|
|
مرگ و جسک ای اهل انکار و نفاق |
|
عاقبت خواهد بدن این اتفاق |
|
|
چشمتان تر باشد از بعد خلاص |
|
که شوید از بهر شهوت دیو خاص |
|
|
یادتان ناید که روزی در خطر |
|
دستتان بگرفت یزدان از قدر |
|
|
این همیآمد ندا از دیو لیک |
|
این سخن را نشنود جز گوش نیک |
|
|
راست فرمودست با ما مصطفی |
|
قطب و شاهنشاه و دریای صفا |
|
|
کانچ جاهل دید خواهد عاقبت |
|
عاقلان بینند ز اول مرتبت |
|
|
کارها ز آغاز اگر غیبست و سر |
|
عاقل اول دید و آخر آن مصر |
|
|
اولش پوشیده باشد و آخر آن |
|
عاقل و جاهل ببیند در عیان |
|
|
گر نبینی واقعهی غیب ای عنود |
|
حزم را سیلاب کی اندر ربود |
|
|
حزم چه بود بدگمانی بر جهان |
|
دم بدم بیند بلای ناگهان |
|