| | | | | | |
|
اسپ داند بانگ و بوی شیر را |
|
گر چه حیوانست الا نادرا |
|
|
بل عدو خویش را هر جانور |
|
خود بداند از نشان و از اثر |
|
|
روز خفاشک نیارد بر پرید |
|
شب برون آمد چو دزدان و چرید |
|
|
از همه محرومتر خفاش بود |
|
که عدو آفتاب فاش بود |
|
|
نه تواند در مصافش زخم خورد |
|
نه بنفرین تاندش مهجور کرد |
|
|
آفتابی که بگرداند قفاش |
|
از برای غصه و قهر خفاش |
|
|
غایت لطف و کمال او بود |
|
گرنه خفاشش کجا مانع شود |
|
|
دشمنی گیری بحد خویش گیر |
|
تا بود ممکن که گردانی اسیر |
|
|
قطره با قلزم چو استیزه کند |
|
ابلهست او ریش خود بر میکند |
|
|
حیلت او از سبالش نگذرد |
|
چنبرهی حجرهی قمر چون بر درد |
|
|
با عدو آفتاب این بد عتاب |
|
ای عدو آفتاب آفتاب |
|
|
ای عدو آفتابی کز فرش |
|
میبلرزد آفتاب و اخترش |
|
|
تو عدو او نهای خصم خودی |
|
چه غم آتش را که تو هیزم شدی |
|
|
ای عجب از سوزشت او کم شود |
|
یا ز درد سوزشت پر غم شود |
|
|
رحمتش نه رحمت آدم بود |
|
که مزاج رحم آدم غم بود |
|
|
رحمت مخلوق باشد غصهناک |
|
رحمت حق از غم و غصهست پاک |
|
|
رحمت بیچون چنین دان ای پدر |
|
ناید اندر وهم از وی جز اثر |
|