| | | | | | |
|
پیرمردی پیشش آمد با عصا |
|
کای حلیمه چه فتاد آخر ترا |
|
|
که چنین آتش ز دل افروختی |
|
این جگرها را ز ماتم سوختی |
|
|
گفت احمد را رضیعم معتمد |
|
پس بیاوردم که بسپارم به جد |
|
|
چون رسیدم در حطیم آوازها |
|
میرسید و میشنیدم از هوا |
|
|
من چو آن الحان شنیدم از هوا |
|
طفل را بنهادم آنجا زان صدا |
|
|
تا ببینم این ندا آواز کیست |
|
که ندایی بس لطیف و بس شهیست |
|
|
نه از کسی دیدم بگرد خود نشان |
|
نه ندا می منقطع شد یک زمان |
|
|
چونک واگشتم ز حیرتهای دل |
|
طفل را آنجا ندیدم وای دل |
|
|
گفتش ای فرزند تو انده مدار |
|
که نمایم مر ترا یک شهریار |
|
|
که بگوید گر بخواهد حال طفل |
|
او بداند منزل و ترحال طفل |
|
|
پس حلیمه گفت ای جانم فدا |
|
مر ترا ای شیخ خوب خوشندا |
|
|
هین مرا بنمای آن شاه نظر |
|
کش بود از حال طفل من خبر |
|
|
برد او را پیش عزی کین صنم |
|
هست در اخبار غیبی مغتنم |
|
|
ما هزاران گم شده زو یافتیم |
|
چون به خدمت سوی او بشتافتیم |
|
|
پیر کرد او را سجود و گفت زود |
|
ای خداوند عرب ای بحر جود |
|
|
گفت ای عزی تو بس اکرامها |
|
کردهای تا رستهایم از دامها |
|
|
بر عرب حقست از اکرام تو |
|
فرض گشته تا عرب شد رام تو |
|
|
این حلیمهی سعدی از اومید تو |
|
آمد اندر ظل شاخ بید تو |
|
|
که ازو فرزند طفلی گم شدست |
|
نام آن کودک محمد آمدست |
|
|
چون محمد گفت آن جمله بتان |
|
سرنگون گشت و ساجد آن زمان |
|
|
که برو ای پیر این چه جست و جوست |
|
آن محمد را که عزل ما ازوست |
|
|
ما نگون و سنگسار آییم ازو |
|
ما کساد و بیعیار آییم ازو |
|
|
آن خیالاتی که دیدندی ز ما |
|
وقت فترت گاه گاه اهل هوا |
|
|
گم شود چون بارگاه او رسید |
|
آب آمد مر تیمم را درید |
|
|
دور شو ای پیر فتنه کم فروز |
|
هین ز رشک احمدی ما را مسوز |
|
|
دور شو بهر خدا ای پیر تو |
|
تا نسوزی ز آتش تقدیر تو |
|
|
این چه دم اژدها افشردنست |
|
هیچ دانی چه خبر آوردنست |
|
|
زین خبر جوشد دل دریا و کان |
|
زین خبر لرزان شود هفت آسمان |
|
|
چون شنید از سنگها پیر این سخن |
|
پس عصا انداخت آن پیر کهن |
|
|
پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا |
|
پیر دندانها به هم بر میزدی |
|
|
آنچنان که اندر زمستان مرد عور |
|
او همی لرزید و میگفت ای ثبور |
|
|
چون در آن حالت بدید او پیر را |
|
زان عجب گم کرد زن تدبیر را |
|
|
گفت پیر اگر چه من در محنتم |
|
حیرت اندر حیرت اندر حیرتم |
|
|
ساعتی بادم خطیبی میکند |
|
ساعتی سنگم ادیبی میکند |
|
|
باد با حرفم سخنها میدهد |
|
سنگ و کوهم فهم اشیا میدهد |
|
|
گاه طفلم را ربوده غیبیان |
|
غیبیان سبز پر آسمان |
|
|
از کی نالم با کی گویم این گله |
|
من شدم سودایی اکنون صد دله |
|
|
غیرتش از شرح غیبم لب ببست |
|
این قدر گویم که طفلم گم شدست |
|
|
گر بگویم چیز دیگر من کنون |
|
خلق بندندم به زنجیر جنون |
|
|
گفت پیرش کای حلیمه شاد باش |
|
سجدهی شکر آر و رو را کم خراش |
|
|
غم مخور یاوه نگردد او ز تو |
|
بلک عالم یاوه گردد اندرو |
|
|
هر زمان از رشک غیرت پیش و پس |
|
صد هزاران پاسبانست و حرس |
|
|
آن ندیدی کان بتان ذو فنون |
|
چون شدند از نام طفلت سرنگون |
|
|
این عجب قرنیست بر روی زمین |
|
پیر گشتم من ندیدم جنس این |
|
|
زین رسالت سنگها چون ناله داشت |
|
تا چه خواهد بر گنه کاران گماشت |
|
|
سنگ بیجرمست در معبودیش |
|
تو نهای مضطر که بنده بودیش |
|
|
او که مضطر این چنین ترسان شدست |
|
تا که بر مجرم چهها خواهند بست |
|