| | | | | | |
|
اندر آن بودیم کان شخص از عسس |
|
راند اندر باغ از خوفی فرس |
|
|
بود اندر باغ آن صاحبجمال |
|
کز غمش این در عنا بد هشت سال |
|
|
سایهی او را نبود امکان دید |
|
همچو عنقا وصف او را میشنید |
|
|
جز یکی لقیه که اول از قضا |
|
بر وی افتاد و شد او را دلربا |
|
|
بعد از آن چندان که میکوشید او |
|
خود مجالش مینداد آن تندخو |
|
|
نه بلا به چاره بودش نه به مال |
|
چشم پر و بیطمع بود آن نهال |
|
|
عاشق هر پیشهای و مطلبی |
|
حق بیالود اول کارش لبی |
|
|
چون بدان آسیب در جست آمدند |
|
پیش پاشان مینهد هر روز بند |
|
|
چون در افکندش بجست و جوی کار |
|
بعد از آن در بست که کابین بیار |
|
|
هم بر آن بو میتنند و میروند |
|
هر دمی راجی و آیس میشوند |
|
|
هر کسی را هست اومید بری |
|
که گشادندش در آن روزی دری |
|
|
باز در بستندش و آن درپرست |
|
بر همان اومید آتش پا شدست |
|
|
چون درآمد خوش در آن باغ آن جوان |
|
خود فرو شد پا به گنجش ناگهان |
|
|
مر عسس را ساخته یزدان سبب |
|
تا ز بیم او دود در باغ شب |
|
|
بیند آن معشوقه را او با چراغ |
|
طالب انگشتری در جوی باغ |
|
|
پس قرین میکرد از ذوق آن نفس |
|
با ثنای حق دعای آن عسس |
|
|
که زیان کردم عسس را از گریز |
|
بیست چندان سیم و زر بر وی بریز |
|
|
از عوانی مر ورا آزاد کن |
|
آنچنان که شادم او را شاد کن |
|
|
سعد دارش این جهان و آن جهان |
|
از عوانی و سگیاش وا رهان |
|
|
گرچه خوی آن عوان هست ای خدا |
|
که هماره خلق را خواهد بلا |
|
|
گر خبر آید که شه جرمی نهاد |
|
بر مسلمانان شود او زفت و شاد |
|
|
ور خبر آید که شه رحمت نمود |
|
از مسلمانان فکند آن را به جود |
|
|
ماتمی در جان او افتد از آن |
|
صد چنین ادبارها دارد عوان |
|
|
او عوان را در دعا در میکشید |
|
کز عوان او را چنان راحت رسید |
|
|
بر همه زهر و برو تریاق بود |
|
آن عوان پیوند آن مشتاق بود |
|
|
پس بد مطلق نباشد در جهان |
|
بد به نسبت باشد این را هم بدان |
|
|
در زمانه هیچ زهر و قند نیست |
|
که یکی را پا دگر را بند نیست |
|
|
مر یکی را پا دگر را پایبند |
|
مر یکی را زهر و بر دیگر چو قند |
|
|
زهر مار آن مار را باشد حیات |
|
نسبتش با آدمی باشد ممات |
|
|
خلق آبی را بود دریا چو باغ |
|
خلق خاکی را بود آن مرگ و داغ |
|
|
همچنین بر میشمر ای مرد کار |
|
نسبت این از یکی کس تا هزار |
|
|
زید اندر حق آن شیطان بود |
|
در حق شخصی دگر سلطان بود |
|
|
آن بگوید زید صدیق سنیست |
|
وین بگوید زید گبر کشتنیست |
|
|
گر تو خواهی کو ترا باشد شکر |
|
پس ورا از چشم عشاقش نگر |
|
|
منگر از چشم خودت آن خوب را |
|
بین به چشم طالبان مطلوب را |
|
|
چشم خود بر بند زان خوشچشم تو |
|
عاریت کن چشم از عشاق او |
|
|
بلک ازو کن عاریت چشم و نظر |
|
پس ز چشم او بروی او نگر |
|
|
تا شوی آمن ز سیری و ملال |
|
گفت کان الله له زین ذوالجلال |
|
|
چشم او من باشم و دست و دلش |
|
تا رهد از مدبریها مقبلش |
|
|
هر چه مکرو هست چون شد او دلیل |
|
سوی محبوبت حبیبست و خلیل |
|