| | | | | | |
|
همچو گرمابه که تفسیده بود |
|
تنگ آیی جانت پخسیده شود |
|
|
گرچه گرمابه عریضست و طویل |
|
زان تبش تنگ آیدت جان و کلیل |
|
|
تا برون نایی بنگشاید دلت |
|
پس چه سود آمد فراخی منزلت |
|
|
یا که کفش تنگ پوشی ای غوی |
|
در بیابان فراخی میروی |
|
|
آن فراخی بیابان تنگ گشت |
|
بر تو زندان آمد آن صحرا و دشت |
|
|
هر که دید او مر ترا از دور گفت |
|
کو در آن صحرا چو لاله تر شکفت |
|
|
او نداند که تو همچون ظالمان |
|
از برون در گلشنی جان در فغان |
|
|
خواب تو آن کفش بیرون کردنست |
|
که زمانی جانت آزاد از تنست |
|
|
اولیا را خواب ملکست ای فلان |
|
همچو آن اصحاب کهف اندر جهان |
|
|
خواب میبینند و آنجا خواب نه |
|
در عدم در میروند و باب نه |
|
|
خانهی تنگ و درون جان چنگلوک |
|
کرد ویران تا کند قصر ملوک |
|
|
چنگلوکم چون جنین اندر رحم |
|
نهمهه گشتم شد این نقلان مهم |
|
|
گر نباشد درد زه بر مادرم |
|
من درین زندان میان آذرم |
|
|
مادر طبعم ز درد مرگ خویش |
|
میکند ره تا رهد بره ز میش |
|
|
تا چرد آن بره در صحرای سبز |
|
هین رحم بگشا که گشت این بره گبز |
|
|
درد زه گر رنج آبستان بود |
|
بر جنین اشکستن زندان بود |
|
|
حامله گریان ز زه کاین المناص |
|
و آن جنین خندان که پیش آمد خلاص |
|
|
هرچه زیر چرخ هستند امهات |
|
از جماد و از بهیمه وز نبات |
|
|
هر یکی از درد غیری غافل اند |
|
جز کسانی که نبیه و کاملاند |
|
|
آنچ کوسه داند از خانهی کسان |
|
بلمه از خانه خودش کی داند آن |
|
|
آنچ صاحبدل بداند حال تو |
|
تو ز حال خود ندانی ای عمو |
|