| | | | | | |
|
شهوتی است او و بس شهوتپرست |
|
زان شراب زهرناک ژاژ مست |
|
|
گرنه بهر نسل بود ای وصی |
|
آدم از ننگش بکردی خود خصی |
|
|
گفت ابلیس لعین دادار را |
|
دام زفتی خواهم این اشکار را |
|
|
زر و سیم و گلهی اسپش نمود |
|
که بدین تانی خلایق را ربود |
|
|
گفت شاباش و ترش آویخت لنج |
|
شد ترنجیده ترش همچون ترنج |
|
|
پس زر و گوهر ز معدنهای خوش |
|
کرد آن پسمانده را حق پیشکش |
|
|
گیر این دام دگر را ای لعین |
|
گفت زین افزون ده ای نعمالمعین |
|
|
چرب و شیرین و شرابات ثمین |
|
دادش و بس جامهی ابریشمین |
|
|
گفت یا رب بیش ازین خواهم مدد |
|
تا ببندمشان به حبل من مسد |
|
|
تا که مستانت که نر و پر دلند |
|
مردوار آن بندها را بسکلند |
|
|
تا بدین دام و رسنهای هوا |
|
مرد تو گردد ز نامردان جدا |
|
|
دام دیگر خواهم ای سلطان تخت |
|
دام مردانداز و حیلتساز سخت |
|
|
خمر و چنگ آورد پیش او نهاد |
|
نیمخنده زد بدان شد نیمشاد |
|
|
سوی اضلال ازل پیغام کرد |
|
که بر آر از قعر بحر فتنه گرد |
|
|
نی یکی از بندگانت موسی است |
|
پردهها در بحر او از گرد بست |
|
|
آب از هر سو عنان را واکشید |
|
از تگ دریا غباری برجهید |
|
|
چونک خوبی زنان فا او نمود |
|
که ز عقل و صبر مردان میفزود |
|
|
پس زد انگشتک به رقص اندر فتاد |
|
که بده زوتر رسیدم در مراد |
|
|
چون بدید آن چشمهای پرخمار |
|
که کند عقل و خرد را بیقرار |
|
|
وآن صفای عارض آن دلبران |
|
که بسوزد چون سپند این دل بر آن |
|
|
رو و خال و ابرو و لب چون عقیق |
|
گوییا حق تافت از پردهی رقیق |
|
|
دید او آن غنج و برجست سبک |
|
چون تجلی حق از پردهی تنک |
|