| | | | | | |
|
پیشبینی این خرد تا گور بود |
|
وآن صاحب دل به نفخ صور بود |
|
|
این خرد از گور و خاکی نگذرد |
|
وین قدم عرصهی عجایب نسپرد |
|
|
زین قدم وین عقل رو بیزار شو |
|
چشم غیبی جوی و برخوردار شو |
|
|
همچو موسی نور کی یابد ز جیب |
|
سخرهی استاد و شاگردان کتاب |
|
|
زین نظر وین عقل ناید جز دوار |
|
پس نظر بگذار و بگزین انتظار |
|
|
از سخنگویی مجویید ارتفاع |
|
منتظر را به ز گفتن استماع |
|
|
منصب تعلیم نوع شهوتست |
|
هر خیال شهوتی در ره بتست |
|
|
گر بفضلش پی ببردی هر فضول |
|
کی فرستادی خدا چندین رسول |
|
|
عقل جزوی همچو برقست و درخش |
|
در درخشی کی توان شد سوی وخش |
|
|
نیست نور برق بهر رهبری |
|
بلک امریست ابر را که میگری |
|
|
برق عقل ما برای گریه است |
|
تا بگرید نیستی در شوق هست |
|
|
عقل کودک گفت بر کتاب تن |
|
لیک نتواند به خود آموختن |
|
|
عقل رنجور آردش سوی طبیب |
|
لیک نبود در دوا عقلش مصیب |
|
|
نک شیاطین سوی گردون میشدند |
|
گوش بر اسرار بالا میزدند |
|
|
میربودند اندکی زان رازها |
|
تا شهب میراندشان زود از سما |
|
|
که روید آنجا رسولی آمدست |
|
هر چه میخواهید زو آید به دست |
|
|
گر همیجویید در بیبها |
|
ادخلوا الابیات من ابوابها |
|
|
میزن آن حلقهی در و بر باب بیست |
|
از سوی بام فلکتان راه نیست |
|
|
نیست حاجتتان بدین راه دراز |
|
خاکیی را دادهایم اسرار راز |
|
|
پیش او آیید اگر خاین نیید |
|
نیشکر گردید ازو گرچه نیید |
|
|
سبزه رویاند ز خاکت آن دلیل |
|
نیست کم از سم اسپ جبرئیل |
|
|
سبزه گردی تازه گردی در نوی |
|
گر توخاک اسپ جبریلی شوی |
|
|
سبزهی جانبخش که آن را سامری |
|
کرد در گوساله تا شد گوهری |
|
|
جان گرفت و بانگ زد زان سبزه او |
|
آنچنان بانگی که شد فتنهی عدو |
|
|
گر امین آیید سوی اهل راز |
|
وا رهید از سر کله مانند باز |
|
|
سر کلاه چشمبند گوشبند |
|
که ازو بازست مسکین و نژند |
|
|
زان کله مر چشم بازان را سدست |
|
که همه میلش سوی جنس خودست |
|
|
چون برید از جنس با شه گشت یار |
|
بر گشاید چشم او را بازدار |
|
|
راند دیوان را حق از مرصاد خویش |
|
عقل جزوی را ز استبداد خویش |
|
|
که سری کم کن نهای تو مستبد |
|
بلک شاگرد دلی و مستعد |
|
|
رو بر دل رو که تو جزو دلی |
|
هین که بندهی پادشاه عادلی |
|
|
بندگی او به از سلطانیست |
|
که انا خیر دم شیطانیست |
|
|
فرق بین و برگزین تو ای حبیس |
|
بندگی آدم از کبر بلیس |
|
|
گفت آنک هست خورشید ره او |
|
حرف طوبی هر که ذلت نفسه |
|
|
سایهی طوبی ببین وخوش بخسپ |
|
سر بنه در سایه بیسرکش بخسپ |
|
|
ظل ذلت نفسه خوش مضجعیست |
|
مستعد آن صفا و مهجعیست |
|
|
گر ازین سایه روی سوی منی |
|
زود طاغی گردی و ره گم کنی |
|