| | | | | | |
|
جوهر صدقت خفی شد در دروغ |
|
همچو طعم روغن اندر طعم دوغ |
|
|
آن دروغت این تن فانی بود |
|
راستت آن جان ربانی بود |
|
|
سالها این دوغ تن پیدا و فاش |
|
روغن جان اندرو فانی و لاش |
|
|
تا فرستد حق رسولی بندهای |
|
دوغ را در خمره جنبانندهای |
|
|
تا بجنباند به هنجار و به فن |
|
تا بدانم من که پنهان بود من |
|
|
یا کلام بندهای کان جزو اوست |
|
در رود در گوش او کو وحی جوست |
|
|
اذن ممن وحی ما را واعیست |
|
آنچنان گوشی قرین داعیست |
|
|
همچنانک گوش طفل از گفت مام |
|
پر شود ناطق شود او درکلام |
|
|
ور نباشد طفل را گوش رشد |
|
گفت مادر نشنود گنگی شود |
|
|
دایما هر کر اصلی گنگ بود |
|
ناطق آنکس شد که از مادر شنود |
|
|
دانک گوش کر و گنگ از آفتیست |
|
که پذیرای دم و تعلیم نیست |
|
|
آنک بیتعلیم بد ناطق خداست |
|
که صفات او ز علتها جداست |
|
|
یا چو آدم کرده تلقینش خدا |
|
بیحجاب مادر و دایه و ازا |
|
|
یا مسیحی که به تعلیم ودود |
|
در ولادت ناطق آمد در وجود |
|
|
از برای دفع تهمت در ولاد |
|
که نزادست از زنا و از فساد |
|
|
جنبشی بایست اندر اجتهاد |
|
تا که دوغ آن روغن از دل باز داد |
|
|
روغن اندر دوغ باشد چون عدم |
|
دوغ در هستی برآورده علم |
|
|
آنک هستت مینماید هست پوست |
|
وآنک فانی مینماید اصل اوست |
|
|
دوغ روغن ناگرفتست و کهن |
|
تا بنگزینی بنه خرجش مکن |
|
|
هین بگردانش به دانش دست دست |
|
تا نماید آنچ پنهان کرده است |
|
|
زآنک این فانی دلیل باقیست |
|
لابهی مستان دلیل ساقیست |
|