| | | | | | |
|
که برد از من بیدل بر جانان خبری؟ |
|
یا که آرد ز نسیم سر کویش اثری؟ |
|
|
جز صبا کیست کزین خسته برد پیغامی؟ |
|
جز نسیم از بر دلدار که آرد خبری؟ |
|
|
ای صبا، چند روزی گرد گلستان و چمن؟ |
|
چند آشفته کنی طرهی هر خوش پسری؟ |
|
|
ای صبا، صبح دمی بر سر کویش بگذر |
|
تا معطر شود آفاق ز تو هر سحری |
|
|
بوسه زن خاک کف پای حمیدالدین را |
|
که چنو یار ندارم به جهان دگری |
|
|
رو سحر خاک کف پای کریمالدین بوس |
|
تا معطر شود آفاق ز تو هر سحری |
|
|
آنکه چون من همه کس از دل و جان بندهی اوست |
|
گرچه در خاطر او نیست کسی را خطری |
|
|
خدمت بنده به وجهی که توانی برسان |
|
که: بیا، کز غم هجرانت شدم دربدری |
|
|
در غم هجر تو تنها نه منم، کز یاران |
|
هر کسی راست به قدر خود ازین غم قدری |
|
|
برسان خدمت و گو: ای رخت از جان خوشتر |
|
چند نالد ز فراق رخ تو لابهگری؟ |
|
|
تو چه دانی که چها کرد فراقت با من؟ |
|
داند این آنکه ازین غم بود او را قدری |
|
|
غم هجران تو، ای دوست، چنان کرد مرا |
|
که ببینی نشناسی که منم یا دگری؟ |
|
|
به دو چشم تو، که چون چشم تو بیمار توام |
|
چه شود گر بفرستی ز دو عالم شکری؟ |
|
|
دوستان منتظر مقدم میمون تواند |
|
بیش ازین خود نشکیبند، بیا زودتری |
|
|
گر عزیمت کنی ای دوست، به سوی ملتان |
|
چه مبارک بود آن عزم و چه نیکو سفری؟ |
|
|
بر خیال تو شب و روز همی گریم زار |
|
چه کنم؟ همرهم و میدهمش دردسری |
|
|
تا نگویی که چرا رفت سراسیمهی ما |
|
در نمانم ز جوابت، بشنو ماحضری |
|
|
بر خود و دیدهی خود غیرتم آمد، رفتم |
|
تا نبیند رخ زیبای تو هر مختصری |
|
|
من که بر دیدهی خود رشک برم چون بینم؟ |
|
که ببیند رخ تو دیدهی کوتهنظری؟ |
|
|
از برای دل من روی به هر کس منمای |
|
کان رخ، انصاف، دریغ است به هر دیدهوری |
|
|
از درت خسته عراقی سبب غیرت رفت |
|
ورنه بودی به سر راه تو هر بیبصری |
|