| | | | | | |
|
روشنان آینهی دل چو مصفا بینند |
|
روی دلدار در آن آینه پیدا بینند |
|
|
از پس آینه دزدیده به رویش نگرند |
|
جان فشانند بر او کان رخ زیبا بینند |
|
|
چون بدیدند جمالش دل خود را پس از آن |
|
ز آرزوی رخ او واله و شیدا بینند |
|
|
عارفان چون که ز انوار یقین سرمه کشند |
|
دوست را هر نفس اندر همه اشیا بینند |
|
|
در حقیقت دو جهان آینهی ایشان است |
|
که بدو در رخ زیباش هویدا بینند |
|
|
چون ز خود یاد کنند آینه گردد تیره |
|
چون ازو یاد کنند آینه رخشا بینند |
|
|
بر در منظر دل دلشدگان زان شینند |
|
که تماشاگه دلدار هویدا بینند |
|
|
ناید اندر نظر همتشان هر دو جهان |
|
عاشقان رخ او کی به جهان وا بینند؟ |
|
|
اسم جان پرور او چون به جهان یاد کنند |
|
در درون دل خود عین مسما بینند |
|
|
عاقلان گر چه ز هر چیز بدانند او را |
|
نه همانا بشناسند یقین تا بینند |
|
|
هر صفاتی که عقول بشری دریابد |
|
ذات او زان همه اوصاف مبرا بینند |
|
|
خوشدلان از رخش امروز بهشتی دارند |
|
نه بهشتی که دگر طایفه فردا بینند |
|
|
گر ببینند جمالش نفسی مشتاقان |
|
ز اشتیاقش دل خود واله و شیدا بینند |
|
|
نفسی باد صبا گر به سر کوش وزد |
|
خوشدمان خوشتر از انفاس مسیحا بینند |
|
|
تشنگان ار همه دریای محیط آشامند |
|
در دل از آتش سوداش شررها بینند |
|
|
درد نوشان که همه دردی دردش نوشند |
|
مستی دردی دردش نه ز صهبا بینند |
|
|
ساغر دل ز می عشق لبالب دارند |
|
دم به دم حسن رخ یار در آنجا بینند |
|
|
گرمی ساغرشان عکس بر افلاک زند |
|
کل افلاک چو ذرات مجزا بینند |
|
|
سالکان چون که هوا را به قدم پست کنند |
|
پای خود بر زبر عرض معلا بینند |
|
|
سرشان بر سر زانو، رخشان بر در دوست |
|
قبلهی زانوی خود را که سینا بینند |
|
|
باز محنتزدگان از غم و اندوه و فراق |
|
دل چو آتشکده و دیده چو دریا بینند |
|
|
گر زنند از سر حسرت نفسی وقت تموز |
|
بس که تفسیده دلان زاندم سرما بینند |
|
|
ور برآرند دگر باره دمی از سر شوق |
|
زآن نفس اهل زمستان همه گرما بینند |
|
|
قدسیان منزلت این چو همه در نگرند |
|
رتبت قطب زمان از همه بالا بینند |
|
|
از مقامات جلالش همه را رشک آید |
|
که مقامش ز مقامات خود اعلا بینند |
|
|
همه گویند که آیا که تواند بودن |
|
که جهان روشن از آن طلعت غرا بینند؟ |
|
|
ناگه از لطف زمانی سوی ایشان نگرند |
|
همه مدهوش شوند، جانب بالا بینند |
|
|
خاص حق، صاحب قدوس، بهاء الاسلام |
|
غوث دین، رحمت عالم زکریا بینند |
|
|
زده یابند سراپردهی او در ملکوت |
|
هم نشینش ملکالعرش تعالی بینند |
|
|
سبحهاش نور و مصلاش ردای رحمان |
|
لجهی بحر ظهورش متوضا بینند |
|
|
خاک پایش به تبرک همه در دیده کشند |
|
تا مگر از مددش نور تجلا بینند |
|
|
قطب وقت اوست، همه عالم ازو آسوده |
|
بر درس زبدهی ابدال تولا بینند |
|
|
خوبرویان به جهان شیخ هم او را دانند |
|
در جهان نیست جزو شیخ دگر تا بینند |
|
|
شهسواری که به چوگان قضا گوی مراد |
|
برباید ز قدر، همت او را بینند |
|
|
آنکه در قبضهی او هر دو جهان گم گردد |
|
گر بجویند جزو را نه همانا بینند |
|
|
بیدلان از نظر او دل بینا یابند |
|
مردگان از نفس او دم احیا بینند |
|
|
خادمان در او آخرت و دنیی را |
|
بر در خدمت او لل لالا بینند |
|
|
خانگاه کهنش از فلک اعلی یابند |
|
جایگاه نو او جنتماوی بینند |
|
|
در جهان هر که ز خاک در او سرمه نکرد |
|
دیدهی بخت بدش اعمش و اعمی بینند |
|
|
بر سر کوش عزیزان به عراقی نگرند |
|
دل محنتزدهاش در کف سودا بینند |
|
|
بهر او زار بگریند، که او را پیوست |
|
از پی فعل بدش بی سر و بیپا بینند |
|
|
دوستانش چو ببینند بمویند برو |
|
دل او را چو به کام دل اعدا بینند |
|
|
مکر ما، بر در لطف تو پناه آورده است |
|
بندگان ملجا خود را در مولی بینند |
|
|
ز آفتاب نظرت بر سر او سایه فگن |
|
تا مگر بر مگسی سایهی عنقا بینند |
|
|
گر چوریم آهن زنگار پذیر است دلش |
|
سوی او کن نظری، کاینه سیما بینند |
|
|
زار گریند بر احوال دلش نرم دلان |
|
که دلش سختتر از صخرهی صما بینند |
|
|
بگشای از دلش، ای موسی عهد، آب خضر |
|
به عصایی که تو را در ید بیضا بینند |
|
|
بوسهگاه همه پاکان جهان باد درت |
|
کز همه درگه تو ملجا و ماوی بینند |
|
|
عالم از نفس شریف تو مبادا خالی |
|
که جهان هر دم از انفاس تو بویا بینند |
|