| | | | | | |
|
ای که روز و شب زنی از علم لاف |
|
هیچ بر جهلت نداری اعتراف |
|
|
ادعای اتباع دین و شرع |
|
شرع و دین مقصود دانسته به فرع |
|
|
و آن هم استحسان و رأی از اجتهاد |
|
نه خبر از مبداء و نه از معاد |
|
|
بر ظواهر گشته قائل، چون عوام |
|
گاه ذم حکمت و گاهی کلام |
|
|
گه تنیدت بر ارسطالیس، گاه |
|
بر فلاطون طعن کردن بیگناه |
|
|
دعوی فهم علوم و فلسفه |
|
نفی یا اثباتش از روی سفه |
|
|
تو چه از حکمت به دست آوردهای |
|
حاش لله، ار تصور کردهای |
|
|
چیست حکمت؟ طائر قدسی شدن |
|
سیر کردن در وجود خویشتن |
|
|
ظلمت تن طی نمودن، بعد از آن |
|
خویش را بردن سوی انوار جان |
|
|
پا نهادن در جهان دیگری |
|
خوشتری، زیباتری، بالاتری |
|
|
کشور جان و جهان تازهای |
|
کش جهان تن بود دروازهای |
|
|
خالص و صافی شوی از خاک پاک |
|
نه ز آتش خوف و نه از آب پاک |
|
|
هر طرف وضع رشیقی در نظر |
|
هر طرف طور انیقی جلوهگر |
|
|
هر طرف انوار فیض لایزال |
|
حسن در حسن و جمال اندر جمال |
|
|
حکمت آمد گنج مقصود ای حزین! |
|
لیک اگر با فقه و زهد آید قرین |
|
|
فقه و زهد ار مجتمع نبود به هم |
|
کی توان زد در ره حکمت قدم؟ |
|
|
فقه چبود؟ آنچه محتاجی بر آن |
|
هر صباح و شام بل آنا فن |
|
|
فقه چبود؟ زاد راه سالکین |
|
آنکه شد بیزاد، گشت از هالکین |
|
|
زهد چه؟ تجرید قلب از حب غیر |
|
تا تعلق نایدت مانع ز سیر |
|
|
گر رسد مالی، نگردی شادمان |
|
ور رود هم، نبودت با کی از آن |
|
|
لطف دانی؟ آنچه آید از خدا |
|
خواه ذل و فقر، خواه عز و غنا |
|
|
هر که او را این صفت حالی نشد |
|
دل ز حب ماسوی خالی نشد |
|
|
نفی، «لاتأسوا علی ما فاتکم» |
|
یأس آوردش، شده از راه گم |
|
|
نیست با وجه زهادت معتبر |
|
نقد باغ و راغ و گاو و اسب و خر |
|
|
گرچه اینها غالبا سد رهند |
|
پایبند ناقصان گمرهند |
|
|
آنکه گشت آگاه و شد واقف ز حال |
|
داند از دنیا بود بس انفعال |
|
|
مال دنیا را معین خود مدان |
|
ای محدث «فاحذروا» را هم بخوان |
|
|
حب دنیا، گرچه رأس هر خطاست |
|
اهل دنیا را در آن، بس خیرهاست |
|
|
حب آن، رأس الخطیات آمدست |
|
بین حب الشیء و الشیء فرق هست |
|
|
سیب، طعمش قوت دل میدهد |
|
گه ز رنگش، طفل را دل میجهد |
|
|
عاقل آن را بهر قوت میخورد |
|
بهر رنگش، طفل حسرت میبرد |
|
|
پس مدار کارها، عقل است، عقل |
|
گر نداری باور، اینک راه نقل |
|