| | | | | | |
|
ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل |
|
وی به شده از دست تو صد علت هایل |
|
|
ای خواجهی فرزانه علی بن محمد |
|
وی نایب عیسی به دو صد گونه دلایل |
|
|
عقل از تو چنان تیز که سودا ز تخیل |
|
جان از تو چنان زنده که اعضا به مفاصل |
|
|
فرزانهی خلقت شده از کین تو شیدا |
|
دیوانهی اصلی شده از مهر تو عاقل |
|
|
شخصی که بدو شمت خلق تو رسیدست |
|
از خلق تو گل گردد کل گهر و گل |
|
|
چون شمت شاهسپرم از باد شمالی |
|
شامل شده از خلق تو هر جای شمایل |
|
|
بیغم ز تو خواهنده و خرم به تو مجلس |
|
یاران به تو کوشنده و نازان به تو محفل |
|
|
تا عقل تو در عالم جان رخت فرو کرد |
|
برداشت از آنجا سپه عارضه محمل |
|
|
جرم قمر از فر تو در دادن دارو |
|
چون مجتمع النوریست در کل منازل |
|
|
یک مسهل تو راست چو بیجاده کهی را |
|
می جذب کند خلط بد از بیست انامل |
|
|
گر مشعلها شمت داروی تو یابند |
|
زان پس نتواند که کشد باد مشاعل |
|
|
این ذهن و حذاقت که تو داری به طبیبی |
|
هرگز نرسد کشتی عمر تو به ساحل |
|
|
ای خاک درت سجده گه حاسد و ناصح |
|
وی آب رخت قبله گه شاعر و سائل |
|
|
از بیم سوال تو عدوی تو چنانست |
|
گویی که برو زحمت آورد تب سل |
|
|
در دین محمد چو عمر صلبی اگر چند |
|
بر طرف زبان داری احکام اوایل |
|
|
بر فایدهی خلقی ز دو گونه سخن تو |
|
چون معنی زجاج و چو تفسیر مقاتل |
|
|
حقا که روا باشد کز چون تو طبیبی |
|
بر چرخ مباهات کند خسرو عادل |
|
|
بودم ز ملولی چو تن مردم کوهی |
|
بودم ز خدوری چو دل مردم غافل |
|
|
خود حال دگر خلط چگویم که ز سودا |
|
بودم چو کسی کو خورد افیون و هلاهل |
|
|
در گوش من از ضعف دلم وقت شنودن |
|
چون صور پسین آمدی آواز جلاجل |
|
|
بنمود مرا شعبدههایی که بننمود |
|
از صد یک آن شعبده هاروت به بابل |
|
|
زان فکرت بیهوده که در خاطر من بود |
|
یک ساعته ره بود ز من تا به سلاسل |
|
|
بر شاخ حیات از قبل ضعف بهر وقت |
|
نالید ز بس رنج و عنا دل چو عنادل |
|
|
من در حد غزنین و مرا فکرت فاسد |
|
گه در حد چین بردی و گه در حد موصل |
|
|
المنةالله که بر من همه سودا |
|
شد سهل به فر تو ازین خوردن مسهل |
|
|
ترکیب من افگانه شد از زایش علت |
|
زان پس که بد از علت و از عارضه حامل |
|
|
مقصود من ار عمر ابد بود به عالم |
|
شد لاجرم از مسهل و معجون تو حاصل |
|
|
بر کند همه قاعدهی علت از آنجا |
|
جان ابدی کرد بدان قاعده منزل |
|
|
شد ذهن من و خاطر من تیز و منور |
|
چون خاطر کودک ز منقا و ز پلپل |
|
|
پاکند به عرض و به صیانت همه خویشانت |
|
از حرمتت ای خواجه نزد نابخلائل |
|
|
تا باطنم از شربت تو نقص نپذرفت |
|
حقا که نشد ظاهرم از فایده کامل |
|
|
شد معتدل این طبع بر آنگونه که در طبع |
|
من باز ندانم متضاد از متشاکل |
|
|
بر که شمرم خلق تو ای مهتر مکرم |
|
پیش که کنم شکر تو ای خواجه مفضل |
|
|
تا آتش و آب و ز می و باد مرکب |
|
هر چار خدایند به نزدیک معطل |
|
|
هر چار گهر دایم بدخواه ترا باد |
|
بر تارک و بر دولت و بر دیده و بر دل |
|
|
اعدای تو کم چون مثل «استو قد نارا» |
|
عمر تو فزون چون مثل سبع سنابل |
|