سلامان و ابسال/حکایت آن پارهدوز که هر میوه تازه که رسیدی از آن خریدی
(حکایت آن پارهدوز بحرفهٔ پارهدوزی معیشت اندوز که هر میوهٔ)
(تازه که رسیدی از آن مقداری خریدی و پیش عیال و اطفال خود)
(بردی و با ایشان بخوردی گفتی باین خرسند باشید و چهره همت)
(خود را باندیشهٔ زیادت مخراشید که طعم این میوه همه سال)
(جز این نیست و مرا استطاعت بیش ازین خریدن نی)
پارهدوزی بود در اقصای ری | مطمئین بر پارهدوزی رای وی | |||||
با خمیده پشت از بار عیال | داشت مشتی طفلگان خورد سال | |||||
بود بر دلق معاش خویشتن | روز و شب از پارهدوزی وصله زن | |||||
چون رسیدی میوهای سال نو | خاطرش بودی بهر میوه گرو | |||||
۲۲۰ | سوی اهل خود بصد گونه حیل | آمدی هم جیب از آن پر هم بغل | ||||
پیش ایشان ریختی آن را دلیر | تا بخوردندی همه ز آن میوه سیر | |||||
بعد از آن گفتی که ای افتادگان | بر فراش محنت و غم زادگان | |||||
گر فتد صد بار ازین میوه بچنگ | جمله را این است طعم و بوی و رنگ | |||||
ترک آز و آرزومندی کنید | طبع را مایل بخورسندی کنید | |||||
۲۲۵ | من چون خاکم زیر پای فقر پست | بیش ازینم بر نمی آید زدست |