| | | | | | |
|
گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی |
|
کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی |
|
|
تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند |
|
که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی |
|
|
شبان تیره بسی بردهام بخر و روزی |
|
شبی چو زلف سیاهت ندیدهام بدرازی |
|
|
ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم |
|
گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی |
|
|
مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن |
|
تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی |
|
|
بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم |
|
گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازی |
|
|
بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم |
|
که در شریعت عشقت شهید باشم و غازی |
|
|
چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد |
|
به ناز خویش و نیاز من شکسته چه نازی |
|
|
فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد |
|
ولی بقتل وی آن به که دست خویش نیازی |
|