| | | | | | |
|
چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی |
|
به خون ما خطی آوردی و خطا کردی |
|
|
گرت کدورتی از دوستان مخلص بود |
|
چرا برفتی و با دشمنان صفا کردی |
|
|
کنون که قامت من در پی تو شد چو کمان |
|
دل مرا هدف ناوک بلا کردی |
|
|
به خشم رفتی و اشکت ز پی دوانیدم |
|
چو رفت آب رخم عزم ماجرا کردی |
|
|
چرا چو گیسوی مشکین خویشتن در تاب |
|
شدی و پیرهن صبر من قبا کردی |
|
|
ز دیده رفتی و از دل نمیروی بیرون |
|
در آن خرابه ندانم چگونه جا کردی |
|
|
اگر چنانکه ز چشمم شدی حکایت کن |
|
کز آب چون بگذشتی مگر شنا کردی |
|
|
چو پیش اسب تو دیدی که مینهادم رخ |
|
بشه رخم زدی و بردی و دغا کردی |
|
|
کدام وقت ز احوال ما بپرسیدی |
|
کدام روز نگاهی به سوی ما کردی |
|
|
طبیب درد دل خستگان توئی لیکن |
|
که دیده است که رنج کسی دوا کردی |
|
|
چو در طریق محبت قدم زدی خواجو |
|
ز دست رفتی و سر در سر وفا کردی |
|