| | | | | | |
|
رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم |
|
بر من ای اهل نظر عیب مگیرید که مستم |
|
|
هر شبم چشم تو در خواب نمایند که گویند |
|
نیست از باده شکیبم چکنم باده پرستم |
|
|
ترک سر گفتم و از پای تو سر بر نگرفتم |
|
در تو پیوستم و از هر دو جهان مهر گسستم |
|
|
دست شستم ز دل و دیده خونبار ولیکن |
|
نقش رخسار تو از لوح دل و دیده نشستم |
|
|
گفتی از چشم خوش دلکش من نیستی آگه |
|
بدو چشمت که ز خود نیستم آگاه که هستم |
|
|
تا دل اندر گره زلف پریشان تو بستم |
|
دست بنهاده ز غم بر دل و جان بر کف دستم |
|
|
تا قیامت تو مپندار که هشیار توان شد |
|
زین صفت مست می عشق تو کز جام الستم |
|
|
چشم میگون ترا دیدم و سرمست فتادم |
|
گره زلف تو بگشادم و زنار ببستم |
|
|
تو اگر مهرگسستی و شکستی دل خواجو |
|
بدرستی که من آن عهد که بستم نشکستم |
|