این برگ نمونهخوانی شده ولی هنوز همسنجی نشدهاست.
سیاوش که بگذاشت ایران زمین | همی بر تو کرد از جهان آفرین | |||||
بیآزرد از بهر تو شاه را | بماند افسر وگنج وآن گاه را | |||||
بیآمد ترا کرد پشت وپناه | کنون زو چه دیدی که بردت زراه | ۲۴۶۰ | ||||
سر تاجداران نبرّد کسی | که با تاج بر تخت ماند بسی | |||||
مکن بی گنه بر تن من ستم | که گیتی سپنچست پر از باد ودم | |||||
یکی را بچاه افگند بی گناه | یکی با گنه بر نشاند بگاه | |||||
سرنجام هر دو بخاک اندرند | بتاریک دام مغاک اندرند | |||||
بگفتار گرسیوز بدگمان | درفشی مکن خویشتن در جهان | ۲۴۶۵ | ||||
شنیدی کجا زآفریدون گرد | ستمکاره ضحّاک تازی چه برد | |||||
همان از منوچهر شاه بزرگ | چه آمد بسلم وبتور سترگ | |||||
کنون بر گاه کاؤس شاه | چو دستان وچون رستم کینه خواه | |||||
چو گودرز کز گرز او روز جنگ | بدرّد دل شیر وچرم پلنگ | |||||
چو بهرام وچون زنگهٔ شاوران | که نندیشد از تیغ کنداوران | ۲۴۷۰ | ||||
همان گیو گودرز کزو روز کین | بجنبش برآید زسهمش زمین | |||||
بکین سیاوش سپه پوشد آب | کند روز نفرین بر افراسیاب | |||||
ستمکارهٔ بر تن خویشتن | بسی یادت آید زگفتار من | |||||
نه اندر شکاری که گور افگنی | وگر آهوانرا بشور افگنی | |||||
همی شهریاری ربائی زگاه | که نفرین کند بر خورشید وماه | ۲۴۷۵ | ||||
مده خاک توران بخیره بباد | مبادا که پند من آیدت یاد | |||||
بگفت این وروی سیاوش بدید | دو رخرا بکند وفغان برکشید | |||||
که شاها چه زایران تو بگذاشتی | سپهدار را باب پنداشتی | |||||
کنون دست بسته پیاده کشان | کجا افسر وگاه گردنکشان | |||||
کجا آن همه عهد وسوگند شاه | که لرزنده بد چرخ وگردنده ماه | ۲۴۸۰ | ||||
کجا شاه کاؤس وگردنکشان | که بینند این دم ترا زین نشان | |||||
کجا گیو وطوس وکجا پیلتن | فرامرز ودستان وآن انجمن |
۲۰۳