این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
زندان خاک
| با دل روشن، در این ظلمت‌سرا افتاده‌ام | ||||||
| نور مهتابم، که در ویرانه‌ها افتاده‌ام | ||||||
| سایه پرورد بهشتم، از چه گشتم صید خاک؟ | ||||||
| تیره بختی بین، کجا بودم کجا افتاده‌ام | ||||||
| جای در بُستان سرای عشق میباید مرا | ||||||
| عندلیبم، از چه در ماتم‌سرا افتاده‌ام | ||||||
| پایمال مردمم، از نارسائی‌های بخت | ||||||
| سبزهٔ بی‌طالعم، در زیر پا افتاده‌ام | ||||||
| خار ناچیزم، مرا در بوستان مقدار نیست | ||||||
| اشک بیقدرم، ز چشم آشنا افتاده‌ام | ||||||
| تا کجا راحت پذیرم، یا کجا یابم قرار؟ | ||||||
| برگ خشکم، در کف باد صبا افتاده‌ام | ||||||
| بر من ای صاحبدلان، رحمی که از غمهای عشق | ||||||
| تا جدا افتاده‌ام، از دل جدا افتاده‌ام | ||||||
| لب فرو بستم رهی، بی‌روی گلچین و امیر | ||||||
| در فراق همنوایان، از نوا افتاده‌ام | ||||||
| بهمن‌ماه ۱۳۳۳ |
۷
