این برگ همسنجی شدهاست.
— ۲۸۶ —
ای تیر غم عشق تو هر جا که رسیده | افتاده بزخمش چو کمان پشت دوتوئی | |||||
هم طرفه ندارم اگرم باز نوازی | زیرا که عجب نیست نکوئی ز نکوئی | |||||
سعدی غمش از دست مده گر ندهد دست | کی دست دهد در همه آفاق چنوئی؟[۱] |
۵۱۵ – ق
چه جرم رفت که با ما سخن نمیگوئی؟ | جنایت از طرف ماست یا تو بدخوئی؟ | |||||
تو از نبات گرو بردهٔ بشیرینی | باتفاق، ولیکن نبات خودروئی | |||||
هزار جان بارادت تو را همی جویند | تو سنگدل بلطافت دلی نمیجوئی | |||||
ولیک با همه عیب از تو صبر نتوان کرد | بیا و گر همه بد کردهٔ[۲] که نیکوئی | |||||
تو بد مگوی و گر نیز خاطرت باشد[۳] | بگوی ازان لب شیرین که نیک میگوئی | |||||
گلم نباید و سروم بچشم درناید | مرا وصال تو باید که سرو گلبوئی | |||||
هزار جامه[۴] سپر ساختیم و هم بگذشت | خدنگ غمزهٔ خوبان ز دلق نه[۵] توئی | |||||
بدست جهد نشاید گرفت دامن کام | اگر نخواهدت ای نفس خیره میپوئی | |||||
درست شد که بیکدل دو دوست نتوان داشت | بترک خویش بگوی ای که طالب اوئی | |||||
همینکه پای نهادی بر آستانهٔ عشق | بدست باش که دست از جهان فروشوئی | |||||
درازنای شب از چشم دردمندان پرس | تو قدر آب چه دانی که بر لب جوئی؟ | |||||
ز خاک سعدی بیچاره بوی عشق آید | هزار سال پس از مرگش ار بینبوئی[۶] |
۵۱۶ – ط
کدام کس بتو ماند که گویمت که چنوئی؟ | ز هرکه در نظر آید[۷] گذشتهٔ بنکوئی |