این برگ همسنجی شدهاست.
— ۵۳ —
بر جور و بیمرادی و درویشی و هلاک | آنرا که صبر نیست محبت نه کار اوست | |||||
سعدی رضای دوست طلب کن نه حظ خویش | عبد آن کند که رای خداوندگار اوست |
۹۴– ب
خورشید زیر سایهٔ زلف چو شام اوست | طوبی غلام قدّ صنوبر خرام اوست | |||||
آن قامتست نی بحقیقت قیامتست | زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست | |||||
بر مرگ دل خوشست درین واقعه مرا | کب حیوة در لب یاقوت فام اوست | |||||
بوی بهار میدمدم[۱] یا نسیم صبح | باد بهشت[۲] میگذرد یا پیام اوست | |||||
دل عشوه میفروخت که من مرغ زیرکم | اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست | |||||
بیچاره ماندهام همه روزی بدام او | وینک[۳] فتادهام بغریبی که کام اوست | |||||
هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود | تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست |
۹۵– ب
آنکه دل من چو گوی در خم چوگان اوست | موقف آزادگان بر سر میدان اوست | |||||
ره بدر از کوی دوست نیست که بیرون برند | سلسلهٔ پای جمع زلف پریشان اوست | |||||
چند نصیحت کنند بیخبرانم بصبر | درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست | |||||
گر کند انعام او در من مسکین نگاه | ور نکند حاکمست بنده بفرمان اوست | |||||
گر بزند[۴] بیگناه عادت بخت منست | ور بنوازد بلطف غایت احسان اوست | |||||
میل ندارم بباغ انس نگیرم بسرو | سروی اگر لایقست قد خرامان اوست | |||||
چون بتواند نشست آنکه دلش غایبست | یا بتواند گریخت آنکه بزندان اوست | |||||
حیرت عُشاق را عیب کند بی بصر | بهره ندارد ز عیش[۵] هر که نه حیران اوست | |||||
چون تو گلی کس ندید در چمن روزگار | خاصه که مرغی چو من بلبل بستان اوست | |||||
گر همه مرغی زنند سخت کمانان بتیر | حیف بود بلبلی کاینهمه دستان اوست |