ترس، مدعیات خود را بکرسی بنشانند. زردشت چنین کرد. مانی هم. مزدك هم. بزرگمهر حکیم هم. طاهر ذوالیمینین هم. حسن صباح هم (اگر بشود به افسانه آن سه یار دبستانی تکیه ای کرد) بو علی سیناهم. صاحب ابن .عبادهم. تا علیشیر نوایی و... و بگیر و بیا تا امیر کبیر. و اصلا به همین طریق رسمی تاریخی شده است که هر «امیر»ی «وزیر»ی دانشمند را بر دست خود دارد. یعنی هر صاحب «امر»ی صاحب «کلامی» را به عنوان معاون و یاور خود بر می گزیده تا «امر» و «کلام» را باهم در اختیار داشته باش.د یعنی که اندیشه و عمل را. منتهی در دوره های بدایت تاریخ که اندیشه و اندیشندگی فقط در لباس ماوراء طبیعت و از زبان عالم غیب عرضه میشده است این حضرات صاحبان «اندیشه» و «کلام» اغلب پیمبرانند. چرا که «در شرایط آن زمان رهایی تنها از راه دین میسر بود»۱. بخصوص در حوزه دین یهود باصد و بیست و چهار هزار پیامبرش که دوره هایی از تاریخ ایشان شکوفان است که پیامبری (صاحب کلامی) برمسند حکومت نشسته (یعنی صاحب امر نیز شده) مثل داود و سليمان. و به عکس دورۀ موسی که قوم را از سلطه فرعون گریزاند گرچه دورۀ «تشریع» است و بنیان گذارنده است؛ اما دوره در بدری و سرگردانی نیز هست. و «مسیح» که باید می آمد؛ شاهی بود که بایست در اورشلیم به تخت می نشست. که گرچه آمد؛ اما برخر نشاندندش و تاج خار بر سر نهادندش. و همین مایه چه کین ها شد برای دو هزار سال تاریخ بعدی بشریت . . به هر صورت این توارد «روشنفکری- پیامبری» مشخصه بدایت تاریخ است که به اساطیر می پیوندد. کیومرث نیز چنین نقش
۱- فردريك انگلس. تاریخ عیسویان نخستین. ص ۴۲۳. نقل به واسطه از «ناصر و خسرو و اسماعیلیان» اثر ا.ی. برتلس. ترجمه ی آرین پور ص ۸۱.
